چشم اسفندیار
آقای موسوی در آخرین پیامی که به مناسبتِ فرارسیدن فصل آذر صادر کرده‌اند گفته‌اند که «آگاهی چشم اسفندیار خودکامگان است»
در همین زمینه من یه نکته‌ای به ذهن‌ام می‌رسه که با شما در میون می‌ذارم.
من فکر می‌کنم که درسته که آگاهی چشم اسفندیار خودکامگانه، اما از یه جایی به بعد حتمن باید جلوش گرفته بشه!
برای این‌که مطلب براتون روشن‌تر بشه بگذارید یه مثال براتون بزنم.
فرض کنید که الان یه حکومتِ بی‌خدا در ایران حکم‌فرماست و موسوی داره سعی می‌کنه که مردم رُ از وجود خدا آگاه کنه و بعد از این‌که آگاهیِ مردم در زمینه‌ی خدا به اندازه‌ی کافی بالا رفت یک حکومت خدا پرست تشکیل بده.
اما اگر از این‌جا به بعد جلوی افزایشِ آگاهیِ مردم گرفته نشه چه اتفاقی می‌افته؟
اتفاقی که ممکنه بیافته اینه که مردم به مطالعات‌شون ادامه می‌دن و یه روز به این نتیجه می‌رسن که خدا واقعن وجود نداره و همه‌ی این‌ها یک توهمه! آخ آخ آخ آخ... این‌جاست که مردم علیه حکومت خدا پرستی که با هزار زحمت تشکیل شده بود شورش می‌کنند و شاید دیگه حوصله هم نداشته باشند که یک حکومت دیگه تشکیل بدهند.
پس اگر قبول کنیم که جلوی آگاهی از یک جایی به بعد باید گرفته بشه، خب الان حکومتی که بر ما حاکمه جلوی آگاهی رُ گرفته دیگه! چه کاریه که آگاهی مردم رُ زیاد کنیم، یه حکومتِ دیگه تشکیل بدیم، بعد دوباره جلوی آگاهی مردم رُ بگیریم؟ چه کاریه آخه؟ می‌دونید این تغییر حکومت دادن‌ها چه‌قدر هزینه داره؟
من اگر شهردار بودم، می‌گفتم پلاکِ خونه‌ها به جای این‌که یکی یکی زیاد بشه بیست تا بیست تا یا حتا پنجاه تا پنجاه تا زیاد بشه. این کار چند تا حُسنِ خیلی مهم داره! فرض کنید دیرتون شده، و دارید توی یه خیابونی دنبال پلاک ۱۰ می‌گردید. می‌رسید به اول خیابون می‌بینید روی پلاک‌اش نوشته ۱۸۰. با خودتون می‌گید ای وای... ۱۷۰ تا ساختمونِ دیگه باید برم تا برسم به مقصد. ولی اگر با ابتکاری که من به عنوان شهردار به‌خرج داده‌ام پلاک خونه‌ها مثلن ۲۰ تا ۲۰ تا زیاد شده باشه، شما فقط کافیه هف هش تا ساختمون رد کنید تا به مقصد برسید! می‌بینید؟ با یه کار خیلی ساده که هیچ هزینه‌ای هم نداره، اولن کاری کردم که شما خیلی سریع به مقصد برسید و کلی در وقت‌تون صرفه‌جویی می‌شه. دوم این‌که کلی در مسافتی که باید طی بشه و در نتیجه در مصرفِ انرژی صرفه‌جویی می‌شه. سوم این‌که مردم ِ شهری که من شهردارش باشم می‌تونند صبح‌ها تا ساعت ۱۱ بگیرن بخوابن. چون ساعت هفت از خواب پا می‌شن، بعد با خودشون فکر می‌کنند تا پلاک ۱۰ که راهی نیست، ساعت ۱۱ هم راه بیافتم می‌رسم! بعد می‌گیرن قشنگ تا ساعت ۱۱ می‌خوابن! در صورتی‌که اگر پلاک‌ها یکی یکی شماره گذاری شده بود مجبور بودید ساعت ۶ صبح از خونه راه بیافتید تا شاید به موقع برسید!
اگر خدا وجود نداره، 
عمر جاودان خواهی؟
نمی‌دانم مرا ندیده بودند؟
» چند روز پیش یه نفر به‌م گفت که فلانی و فلانی و فلانی و فلانی ماشین گرفته‌اند سه‌چهار روز رفته‌اند مشهد. من هم بدون این‌که هیچ منظوری داشته باشم پرسیدم: «رفته‌اند مشهد چی‌کار؟» یعنی یادم بود که حرم امام رضا توی مشهده ولی نمی‌دونم چرا اصلن یه لحظه هم به ذهن‌ام نرسید که همه برای زیارت می‌رن مشهد! ولی خب خدا رُ شکر هنوز در اون حد فاجعه نشده‌ام که اگر یه روز یه نفر رفت مکه همین‌طور که دارم هندونه می‌خورم و دور دهن‌ام قرمزه بپرسم «رفته مکه چی‌کار؟»
» یه سوالی که مطرحه اینه که چرا ما به خواستن می‌گیم خاستن ولی به توانستن نمی‌گیم تانستن؟ در مورد دلیل‌اش اومدم یه چیزهایی نوشتم ولی چون خیلی طولانی شد همه‌ش رُ پاک کردم!
«با خواندن این نوشته داستان فیلم لو نمی‌رود!»
بخشی از گذشته‌ی من توی دنیای دیگه‌ای اتفاق افتاده. دنیایی که شاید شبیهِ یه خواب باشه؛ ولی واقعن وجود داره! نمی‌دونم توی اون دنیا چه‌قدر از خودم اراده دارم. حتا نمی‌دونم تا حالا چند روز از عمرم اون‌جا گذشته. به‌هر حال امروز یه چیزهایی از اون دنیا یادم اومد که براتون تعریف می‌کنم.
- اصلِ حال‌ات چه‌طوره؟
حدود سه چهار ساعت پیش اتفاقی برام افتاد که لازم دونستم اون رُ با شما در میون بذارم. از دیشب که شام خوردم یه چیزی چسبیده بود به سقفِ گلوم که هر چی خخخخخخخ خخخخخخ می‌کردم کنده نمی‌شد. باسه همین یه فکری به ذهن‌ام رسید. گفتم یک کم آب از دماغ‌ام بکشم بالا توی گلوم. شاید با این کار اون چیزی که چسبیده تهِ گلوم با جریان آب از بین بره. خلاصه رفتم دست‌شویی، دست‌ام رُ پر از آب کردم و کشیدم بالا. جفت چشم‌هام قرمز شد. یکی دیگه کشیدم بالا. راهِ نفس‌ام سنگین شد. یکی دیگه کشیدم بالا، آقا دیگه رفتم هوا... دیگه جاتون خالی بود... سرم سبک شده بود. انگار همه‌ی رگ‌های مغزم گشاد شده باشه. همین‌جور خون به مغزم پمپاژ می‌شد و بالاتر می‌رفتم... سبک شده بودم. احساس خیلی خوبی داشتم. با خودم گفتم برم یه کم دراز بکشم. همین که چشم‌هام رُ بستم رفتم تو عالم هپروت. خیلی چیزها دیدم. خیلی صداها شنیدم. یادمه یه لحظه خودم رُ توی یه مجلس عزا دیدم که همه توش سیاه پوشیده بودند و با ریتم تندی سینه می‌زدند. صدای سینه زدن‌شون توی گوشم می‌پیچید و محو می‌شد. ذهن‌ام به طرز مشخصی بیش‌فعال شده بود. توی همین حالت خواب و بیداری بودم که ذهن‌ام شروع کرد به جمله ساختن. همین‌جور کلمه‌ها رُ ترکیب می‌کرد و جمله‌های معنی‌دار و بی‌معنی می‌ساخت. با خودم گفتم چه خوبه که پاشم و چند تا از این استتوس‌ها رُ همین الان توی فیس‌بوک بنویسم. همین که از جا بلند شدم سکندری خوردم و تلپ افتادم زمین. سکندری رُ از این ور اون ور خونده‌ام و یادگرفته‌ام وگرنه خودم هم نمی‌دونم دقیقن معنی‌اش چیه. خلاصه. خوردم زمین و همون لحظه خواب‌ام برد... جاتون خالی عجب خوابی کردم! از خواب که بیدار شدم انگار دیگه هیچ غمی توی این دنیا نداشتم. فکر کردم صبح شده. کاملن پر انرژی بودم. به ساعت نگاه کردم. فقط نیم ساعت خوابیده بودم! نیم ساعت خوابیده بودم ولی انگار که چهل و هشت ساعت خوابیده باشم، هیچ خستگی‌ای توی بدن‌ام احساس نمی‌کردم!
تردیدی وجود نداره که ما، یعنی ساکنینِ کنونیِ سرزمینِ ایران، جزوِ بی‌فرهنگ‌ترین و پرادعاترین آدم‌های روی کره‌ی زمین هستیم. حتا شما دوستِ عزیزی هم که دارید این نوشته رُ می‌خونید، مستقل از این‌که چه گـُهی هستید و الان کجا هستید و به چه کاری مشغولید از این دایره خارج نیستید مگر این‌که ایرانی نباشید و برحسبِ اتفاق، به زبونِ فارسی علاقه‌مند شده باشید که در این‌صورت باز هم هیچ گهی نیستید! یعنی ما که ایرانی هستیم هیچ گهی نیستیم حالا شمایی که ایرانی نیستی که دیگه همون گهی که ما نیستیم هم نیستی!
من هفته‌ی پیش توی [
این‌که بشر اول می‌آد رادار رُ اختراع می‌کنه، بعد خودش می‌آد یه هواپیمایی اختراع می‌کنه که توی رادار دیده نشه، و بعد هم تلاش می‌کنه رادارهایی بسازه که بتونه این هواپیماهای رادارگریز رُ توی صفحه‌ی رادار نشون بده، کاملن نشون می‌ده که انسان رو به خودزنی آورده و دیگه امیدی هم به بهبودش نیست. اما به هر حال ناامیدی اصلن چیزی خوبی نیست و باید امیدوار بود که یه روزی یه درمانی برای این مرض پیدا بشه. تا اون روز هم می‌شه از یه سری مُسکن برای کاهشِ درد استفاده کرد تا بعد ببینیم چی می‌شه. مثلن می‌شه یه سری رادار ساخت که هواپیماها رُ توی صفحه‌ی خودش نشون ندن. یعنی به‌جای این‌که هواپیمای رادار گریز بسازیم می‌شه رادارهایی ساخت که یه جورایی هواپیماگریز باشند. قشنگ می‌شه پارامترهای مختلف رُ بالا پایین کرد و باهاشون بازی کرد تا این‌که بالاخره یه درمانی پیدا بشه. به هر حال نباید ناامید بود!
با این‌که من رُ با یه نفر دیگه اشتباه گرفته بودند
این خیلی خوبه که کارهایی که توی فیلم انجام می‌شه تاثیری توی آخر فیلم نداره. به هر حال یه فیلم‌نامه‌ای نوشته شده و، آخرش هم که معلومه چی می‌شه؛ همونی می‌شه که باید بشه. حالا اگر زندگی هم یه فیلم باشه، شاید کارهایی که ما می‌کنیم هم زیاد توی چیزی که آخرش اتفاق می‌افته تاثیری نداشته باشه. بالاخره اون چیزی که باید بشه می‌شه. 
در همین زمنیه مصاحبه‌ای داشتیم با آقای دکتر که توجه شما رُ به اون جلب می‌کنم
من یک کتاب خوان سونی PRS-650 از سایت آمازون سفارش داده بودم که دیروز به دست‌ام رسید. البته این سایت معمولن هیچ سفارشی به سمت ایران قبول نمی‌کنه اما تازگی‌ها برای بعضی محصولاتِ خاص این گزینه در نظر گرفته شده که از راه امارات (دُبی) به ایران فرستاده بشوند که خوشبختانه کتاب‌خوان هم جزو همین دسته از محصولات هست.
یه جایی هست که زیاد خواب‌اش رُ می‌بینم. کنار ِ دریاست فکر کنم. دیشب خواب دیدم رفتم توی یکی از خونه‌های بزرگی که اون‌جا بود. صاحب‌اش به‌م اجازه داده بود توی خونه باسه خودم بگردم انگار. از این اتاق به اون اتاق می‌رفتم. خیلی بزرگ بود. بعد رسیدم به یه اتاقی که نسبتن کم‌نور بود. از توش صدای چند تا بچه می‌اومد که داشتند بازی می‌کردند. ولی دیده نمی‌شدند. یعنی نامرئی بودند. مردی که همراه‌ام بود گفت برو توی اتاق، می‌تونی احساس‌شون کنی. رفتم. روی هوا دست کشیدم. دست‌ام خورد به سر و صورت بچه‌ها. ترسیدم. اومدم بیرون از اتاق. گفتم بریم از این‌جا. همون لحظه یه خانمی از اتاق اومد بیرون. به‌م اشاره کرد گفت بیا این‌جا! نمی‌دونم همین‌جا بود که از وحشت از خواب پریدم یا باز هم ادامه داشت. خیلی طولانی بود خواب‌ام.
حتمن شما هم بعضی وقت‌ها تصمیم گرفته‌اید که یه وبلاگ برای خودتون داشته باشید اما هر اسمی که خواسته‌اید براش بذارید قبلن گرفته شده بود. بله قبول دارم که انتخاب اسمی که تکراری نباشه این روزها کمی سخت شده و این می‌تونه دغدغه‌ی اصلیِ شما برای نامگذاری باشه. به هر حال من چند تا اسم به‌تون پیشنهاد می‌کنم:
افغانی‌ها به دویست می‌گن دوصد و به سیصد می‌گد سه‌صد. ما ایرانی‌ها هم در زمان‌های قدیم از دوصد و سه‌صد استفاده می‌کرده‌ایم اما به مرور زمان اون‌ها رُ تبدیل به دویست و سیصد کرده‌ایم چون احتمالن بیان‌شون راحت‌تر بوده. 
- سلام خانوم دکتر
یه جا یه نفر کنارم نشسته بود. به‌ام گفت چه آرزویی داری؟ گفتم نمی‌دونم بذار فکر کنم. یه دقیقه فکر کردم. به‌ش گفتم دوست دارم توی یه دریاچه‌ای که تا حالا پای هیچ آدمی به‌ش نرسیده و کسی توش شنا نکرده شنا کنم. بعد خودم و اون رُ دیدم که توی آسمون هستیم. از بالا به چند تا دریاچه نگاه کردیم. همه‌شون بینِ کوه‌ها بودند و دست‌نخورده به نظر می‌رسیدند. از یکی‌شون خوش‌ام اومد. گفتم همین خوبه. رفتیم پایین توش شنا کردم :)
یه نفر یه جا کامنت گذاشته که:
جلسه‌ی خواستگاریِ موسوی از زهرا رهنورد:
هر چند وقت یه بار اتفاق‌هایی توی زندگی می‌افته که آدم مطمئن می‌شه آفرینشِ آسمان و زمین هیچ هدفی نداشته! بدترین موقعی که این احساس به من دست داد زمانی بود که توی یه بعد از ظهرِ سردِ زمستونی با چهارتا خلبان سوارِ یه ماشین بودم و داشتم می‌رفتم ختم ِ مادرِ یکی از فرمانده‌های بازنشسته‌ی ارتش! توی راه کلمه‌ام رُ چسبونده بودم به شیشه‌ی ماشین و در حالی‌که چشم‌هام نیمه‌باز بود با خودم می‌گفتم: من کی‌ا....م! این‌جا کجا....ست! بدتر از همه این بود که نوکِ یکی از جوراب‌هام هم سوراخ بود و این باعث می‌شد نتونم خوب روی بی‌هدف بودنِ آفرینش آسمان‌ها و زمین تمرکز کنم در اون لحظه!
تابلوی زیر که «مرگِ وزیر» نام دارد در سال ۱۵۱۰ میلادی توسط لئوناردو داوینچی نقاشِ معروفِ ایتالیایی کشیده شده و هم‌اکنون در موزه‌ی رضا عباسی نگهداری می‌شود. این اثر در سالِ ۱۸۷۱ توسط گریبایدوف نمایشنامه نویسِ معروفِ روس به ملک‌خاتون دخترِ پادشاهِ وقتِ ایران اهدا شد که پس از مرگِ وی به همراهِ تعدادِ زیادی از نقاشی‌های معروفِ دیگر، به‌جای مانده از صده‌های شانزده و هفدهِ میلادی، به موزه اهدا شد. در میانِ نقاشی‌های اهدا شده، آثارِ گران‌بهایی چون «تعمیدِ مسیح»، «مرگِ لئوناردو» (اثر ایگرس)، «خودنگاره‌ی ون گوگ»، «پرتره‌ی دکتر گاشه»، «پرتره‌ی ایزابلا»، «سیب‌زمینی‌خورها» (اولین شاهکار ون گوگ)، «شامِ آخر»* و «مونالیزا مشهور به لبخند ژوکوند» به چشم می‌خورند.
