عکس یادگاری
آماده؟ یک، دو،...
پروفسور شما یک کم این‌ورتر می‌ایستید؟ این‌جوری توی عکس نمی‌افتید
شبنم جان اون‌جوری نکن، داریم عکس یادگاری می‌گیریم خاله!
سحر جان به پدربزرگ‌ات بگو یک کم این‌ورتر بایسته، مثل این‌که من می‌گم نمی‌شنوه
مسعود جان پسرم شما یک کم این‌ورتر می‌ایستی؟ سمت چپ‌ات خیلی خالیه‌ها
خب بچه‌ها حالا اگر همه‌تون یه‌دونه بیاین سمت مسعود پدربزرگ‌تون هم توی عکس می‌افته
آرزو مامان شما هم یک‌کم می‌آی این‌ورتر؟
سحر جان حالا به پدربزرگ‌ات بگو یک کم این‌ورتر بایسته
بابابزرگ بیا این‌ورتر وایستا، ببین ما همه یکی رفتیم این‌ور
خاله بابابزرگ داره گریه می‌کنه
ای بابا...
بابا برای چی گریه می‌کنی؟! بخند دیگه!
همه بخندن! بابابزرگ هم بخنده! آهان...!
سپیده خنده! نگار خنده! پریا خنده! مسعود هم که ول‌اش کنید، هیچ‌وقت نمی‌خنده
آماده؟ یک، دو،...
بعد از انقلاب خیلی کارها باید انجام می‌شد، خیلی چیزها بود که باید عوض می‌شد. یادم می‌آد که تو جاده‌ی چالوس رستورانی بود به‌نام رستوران «من و تو». خب، این اسم زیاد خوب نبود. این اسم باید عوض می‌شد. برای همین اسم‌اش تغییر کرد به رستوران «تو». اما تغییر اسم‌ها همیشه هم موفق نبود. مثلن اسم کرمانشاه یه مدت شد باختران. اما دوباره برگشت به همون کرمانشاه. از این مثال‌ها خیلی زیاده. مثلن «شاهنامه‌ی فردوسی» هم یه مدت شده بود «نامه‌ی فردوسی». گوش می‌دی؟ «نامه‌ی فردوسی». اما نامه‌ی فردوسی زیاد معنی نداشت. می‌دونی؟ زیاد معنی نداشت که به شاهنامه‌ی فردوسی بگیم نامه‌ی فردوسی. یعنی اگر هم می‌گفتیم کسی متوجه نمی‌شد. خب، یعنی که چی مثلن به شاهنامه‌ی فردوسی بگیم نامه‌ی فردوسی؟ به نظرت معنی می‌ده؟ معلومه که نمی‌ده. اون موقع هم به نظر خیلی‌ها معنی نمی‌داد، به‌نظر خیلی‌ها...
هنگامی که دریابیم حاشیه‌ها، باید جای خود را به آن‌هایی که در متن قرار دارند بدهند، باید خوش‌حال باشیم؛ چرا که آخرین باری‌ست که پا در این میان گذاشته‌ایم. افسار در دست ماست. تلاش کنیم هرچه زودتر دریابیم به چه چیزهایی باید پرداخت و به چه چیزهایی نباید، تا بدانیم بایدها را و نبایدها را. دعا کنیم که هرچه زودتر رها کنیم رهاکردنی‌ها را و بپردازیم به حاشیه‌ها، که تنها هدف از همه‌ی این به‌دنیا آمدن‌ها، یادگیری چگونه پرداختن به آن‌ها بوده است.
وقتی با من سخن می‌گویی گوش‌های‌ام از کار می‌افتند، چشمان‌ام نیز. تنها نگاه‌ام به‌سوی تو باقی می‌ماند. آن‌چه از برابر دیدگان‌ام می‌گذرد اما، گذشته‌ای‌ست که به هر روی گذراندیم، آنی‌ست که در آن‌ایم و، آینده‌ای که هرچه تلاش کنیم، دستان ناتوان‌مان از آن خالی‌ست. لبخندی که گاه بر لبان‌ام می‌نشیند نیز، لبخندی از روی رضایت، و نشانه‌ای از نشانه‌های تسلیم در برابر این ناتوانایی‌ست. 
بعضی وقت‌ها با تمام وجودم احساس می‌کنم که چی مهمه و چی مهم نیست، چی اصله، چی اصل نیست. این‌ها رُ از قیافه‌ی آدم‌ها می‌فهمم، یعنی می‌شه فهمید، خیلی راحت! همون لحظه‌هایی که روی همه چیز خط بطلان می‌کشم، فقط برای چند لحظه، به هیچ‌کسی نیازی نیست تا به آدم بگه چی خوبه، چی بده، چی‌کار بکن، چی‌کار نکن. آدم خودش همه چیز رُ می‌دونه، و حاضره پای همه‌ی حرف‌هاش رُ امضا کنه و تا آخر هم پای همه چیز بایسته.
با خودمان اندیشیدیم حالا که بی‌کار هستیم یک وبلاگ هم در وردپرس داشته باشیم. در وردپرس آدم‌های بسیار زیادی وجود دارند که سردسته‌شان را همه‌ی وردپرسی‌ها می‌شناسند. یکی دیگر از ویژگی‌های وردپرس این است که چهارپنج‌تا قالب بیش‌تر ندارد و همه‌شان شبیه هم هستند و هر وبلاگی را که می‌خوانی فکر می‌کنی همان وبلاگ قبلی را داری می‌خوانی. یکی از ویژگی‌های دیگری که خیلی از آن خوش‌مان می‌آید این است که اگر تاریخ یک نوشته را برای آینده بگذاریم، تا آن تاریخ فرا نرسد نوشته‌مان نمایش داده نمی‌شود. به‌هرحال ما هم یکی از همان ــ ــ ــ هستیم که می‌خواهیم از امروز به آنان افزوده شویم. یک وبلاگ [
دل‌ام تنگ می‌شه براش (و برای علیرضا خمسه هم) 
- خیلی بده که هیچ‌جوری نمی‌شه مطمئن شد خدا وجود داره
