کتاب‌خوان
من یک کتاب خوان سونی PRS-650 از سایت آمازون سفارش داده بودم که دیروز به دست‌ام رسید. البته این سایت معمولن هیچ سفارشی به سمت ایران قبول نمی‌کنه اما تازگی‌ها برای بعضی محصولاتِ خاص این گزینه در نظر گرفته شده که از راه امارات (دُبی) به ایران فرستاده بشوند که خوشبختانه کتاب‌خوان هم جزو همین دسته از محصولات هست.
PRS-650 نسبت به نسخه‌ی قبلی خودش خیلی سبک‌تر شده و تقریبن می‌شه گفت وزن‌اش نصف شده. همچنین کنتراست صفحه نمایش‌اش دو برابر شده. نکته‌ی جالبی که وجود داره اینه که انگار بر روی کتاب‌خوان‌هایی که به مقصد ایران فرستاده می‌شه به صورت پیش‌فرض فونت نازنین نصب هست که تمام کتاب‌های فارسی هم با همین فونت نمایش داده می‌شن. البته در صفحه‌ی تنظیمات این امکان فراهم شده تا سایر فونت‌های فارسی هم به کتاب‌خوان اضافه بشه. به این صورت که در یک فلش مموری یک پوشه می‌سازیم به نام b_fonts0000 و هر فونت فارسی که دوست داریم توش می‌ریزیم. بعد حافظه رُ به درگاه USB وصل می‌کنیم و کتاب‌خوان رُ روشن می‌کنیم. با بالا اومدن سیستم تمام فونت‌ها به صورت خودکار نصب می‌شن.
از ویژگی‌های جالبی که به این نسخه از کتاب‌خوان اضافه شده لرزش‌گیر متن هست. حتمن می‌دونید که یکی از مشکلاتی که در سفر وجود داره اینه که وقتی سوار ماشین هستیم باید از خوندن کتاب پرهیز کنیم چون لرزش‌های کتاب بر روی چشم اثر منفی می‌ذاره و ممکنه حتا باعث سردرد بشه. ویژگیِ جالب این کتاب‌خوان اینه که خودش رُ با لرزش‌های دست هماهنگ می‌کنه. یعنی شما اگر سوار ماشین باشید و در یک جاده‌ی خاکی در حال حرکت باشید هیچ‌گونه لرزشی در متن کتاب احساس نمی‌کنید و می‌تونید با خیال راحت کتاب بخونید. روش کار به این صورته که متن هم همراه با حرکت‌های دست شما حرکت می‌کنه و باعث می‌شه که نوشته‌ها نسبت به چشم شما بی‌حرکت باقی بمونند. نکته‌ی خیلی مهم اینه که حتی اگر دست شما بر اثر تکان‌های ماشین از چشم فاصله بگیره یا به چشم نزدیک بشه باز هم شما هیچ تفاوتی احساس نمی‌کنید چون با دور شدن از چشم، اندازه‌ی متن به‌صورت خودکار کمی بزرگ‌تر می‌شه و با نزدیک شدن هم کمی کوچک‌تر. این کار به قدری دقیق انجام می‌شه که شما تقرین هیچ حرکتی در نوشته‌های کتاب احساس نمی‌کنید و به راحتی می‌تونید در سفر کتاب بخونید.
تا یادم نرفته این رُ هم بگم که در این کتاب‌خوان حدود صد تا از معروف‌ترین رمان‌های دنیا هم ریخته شده که می‌تونید از خوندن‌شون لذت ببرید. در ضمن چند تا از کتاب‌های صادق هدایت هم بین کتاب‌ها بود که یک کم عجیب بود برام! (شاید فقط برای سفارشاتی که به مقصد ایران هستند این‌جوری باشه)
یه جایی هست که زیاد خواب‌اش رُ می‌بینم. کنار ِ دریاست فکر کنم. دیشب خواب دیدم رفتم توی یکی از خونه‌های بزرگی که اون‌جا بود. صاحب‌اش به‌م اجازه داده بود توی خونه باسه خودم بگردم انگار. از این اتاق به اون اتاق می‌رفتم. خیلی بزرگ بود. بعد رسیدم به یه اتاقی که نسبتن کم‌نور بود. از توش صدای چند تا بچه می‌اومد که داشتند بازی می‌کردند. ولی دیده نمی‌شدند. یعنی نامرئی بودند. مردی که همراه‌ام بود گفت برو توی اتاق، می‌تونی احساس‌شون کنی. رفتم. روی هوا دست کشیدم. دست‌ام خورد به سر و صورت بچه‌ها. ترسیدم. اومدم بیرون از اتاق. گفتم بریم از این‌جا. همون لحظه یه خانمی از اتاق اومد بیرون. به‌م اشاره کرد گفت بیا این‌جا! نمی‌دونم همین‌جا بود که از وحشت از خواب پریدم یا باز هم ادامه داشت. خیلی طولانی بود خواب‌ام.
حتمن شما هم بعضی وقت‌ها تصمیم گرفته‌اید که یه وبلاگ برای خودتون داشته باشید اما هر اسمی که خواسته‌اید براش بذارید قبلن گرفته شده بود. بله قبول دارم که انتخاب اسمی که تکراری نباشه این روزها کمی سخت شده و این می‌تونه دغدغه‌ی اصلیِ شما برای نامگذاری باشه. به هر حال من چند تا اسم به‌تون پیش‌نهاد می‌کنم:
افغانی‌ها به دویست می‌گن دوصد و به سیصد می‌گد سه‌صد. ما ایرانی‌ها هم در زمان‌های قدیم از دوصد و سه‌صد استفاده می‌کرده‌ایم اما به مرور زمان اون‌ها رُ تبدیل به دویست و سیصد کرده‌ایم چون احتمالن بیان‌شون راحت‌تر بوده. 
- سلام خانوم دکتر
یه جا یه نفر کنارم نشسته بود. به‌ام گفت چه آرزویی داری؟ گفتم نمی‌دونم بذار فکر کنم. یه دقیقه فکر کردم. به‌ش گفتم دوست دارم توی یه دریاچه‌ای که تا حالا پای هیچ آدمی به‌ش نرسیده و کسی توش شنا نکرده شنا کنم. بعد خودم و اون رُ دیدم که توی آسمون هستیم. از بالا به چند تا دریاچه نگاه کردیم. همه‌شون بینِ کوه‌ها بودند و دست‌نخورده به نظر می‌رسیدند. از یکی‌شون خوش‌ام اومد. گفتم همین خوبه. رفتیم پایین توش شنا کردم :)
یه نفر یه جا کامنت گذاشته که:
جلسه‌ی خواستگاریِ موسوی از زهرا رهنورد:
هر چند وقت یه بار اتفاق‌هایی توی زندگی می‌افته که آدم مطمئن می‌شه آفرینشِ آسمان و زمین هیچ هدفی نداشته! بدترین موقعی که این احساس به من دست داد زمانی بود که توی یه بعد از ظهرِ سردِ زمستونی با چهارتا خلبان سوارِ یه ماشین بودم و داشتم می‌رفتم ختم ِ مادرِ یکی از فرمانده‌های بازنشسته‌ی ارتش! توی راه کلمه‌ام رُ چسبونده بودم به شیشه‌ی ماشین و در حالی‌که چشم‌هام نیمه‌باز بود با خودم می‌گفتم: من کی‌ا....م! این‌جا کجا....ست! بدتر از همه این بود که نوکِ یکی از جوراب‌هام هم سوراخ بود و این باعث می‌شد نتونم خوب روی بی‌هدف بودنِ آفرینش آسمان‌ها و زمین تمرکز کنم در اون لحظه!
تابلوی زیر که «مرگِ وزیر» نام دارد در سال ۱۵۱۰ میلادی توسط لئوناردو داوینچی نقاشِ معروفِ ایتالیایی کشیده شده و هم‌اکنون در موزه‌ی رضا عباسی نگهداری می‌شود. این اثر در سالِ ۱۸۷۱ توسط گریبایدوف نمایشنامه نویسِ معروفِ روس به ملک‌خاتون دخترِ پادشاهِ وقتِ ایران اهدا شد که پس از مرگِ وی به همراهِ تعدادِ زیادی از نقاشی‌های معروفِ دیگر، به‌جای مانده از صده‌های شانزده و هفدهِ میلادی، به موزه اهدا شد. در میانِ نقاشی‌های اهدا شده، آثارِ گران‌بهایی چون «تعمیدِ مسیح»، «مرگِ لئوناردو» (اثر ایگرس)، «خودنگاره‌ی ون گوگ»، «پرتره‌ی دکتر گاشه»، «پرتره‌ی ایزابلا»، «سیب‌زمینی‌خورها» (اولین شاهکار ون گوگ)، «شامِ آخر»* و «مونالیزا مشهور به لبخند ژوکوند» به چشم می‌خورند.
من و برادرم با پنج دقیقه اختلاف به دنیا اومدیم. شبیه هم بودیم. باسه همین خیلی‌ها فکر می‌کردند دو قلو هستیم. اما از دو تا مادرِ مختلف به دنیا اومده بودیم. پدرم دو تا زن داشت. اسم ِ مادرِ من شهربانو بود و مادرِ شهاب فرحناز. هر دوشون با من و پدر و برادرم توی یه خونه زندگی می‌کردیم، زیرِ یه سقف. تا این‌که هشت سال‌ام شد و شهربانو که با پدرم اختلاف داشت از پیشِ ما رفت. دیگه صبح‌ها که از خواب بیدار می‌شدم، فرحناز بود که چای گذاشته بود روی سماور. خیلی سخته آدم ندونه بی‌مادر شده یا نه. اگر دوتا پدر داشتم و یکی‌شون از دنیا می‌رفت، بالاخره یه جوری با یتیمی‌ی خودم کنار می‌اومدم. اما مادر فرق می‌کرد. یه بار که رفته بودیم مسافرت، من و شهاب عقب نشسته بودیم و پدرم رانندگی می‌کرد. فرحناز برگشت و یه سیب به‌م داد. یه گاز که به‌ش زدم بغض‌ام ترکید. نذاشتم پدرم از توی آینه ببینه. پنجره‌ی ماشین رُ کشیدم پایین و سیب رُ انداختم بیرون. دوازده سالم که شد یه روز زنگ خونه‌مون رُ زدند. مادرم بود. گفت لباس بپوش بریم. حتا برنگشتم در رُ ببندم. شهربانو هنوز هم بعد از این همه سال، بوی همون بالشی رُ می‌داد که شب‌ها با عطرش به خواب می‌رفتم.
» دلیل اصلن چیزِ خوبی نیست. من اگر دلیل پیدا کنم دست به هر کاری می‌زنم. شاید یکی از فرق‌های انسان و حیوان هم همین باشه که حیوان دنبالِ دلیل نیست برای انجامِ کاری. اگر فکر کنه یه کاری باید انجام بشه اون کار رُ انجام می‌ده. ولی من که انسان‌ام اگر فکر کنم کاری باید انجام بشه فقط اگر دلیلی برای انجام دادن‌اش داشته باشم اون رُ انجام می‌دم. من امروز فکر می‌کنم دزدی کارِ خوبی نیست. ولی فردا اگر دلیلی پیدا کنم برای این‌کار، اگر برای سیر کردنِ شکم‌ام مجبور بشم سیبی از جایی کش برم، دیگه این مسئله از نظرِ ذهنی برام یه چیزِ حل شده است که آیا دزدی کارِ خوبیه یا بد! من اگر دلیل پیدا کنم آدم هم می‌کشم توی زندان حتا! اصلن برام مهم نیست دارم چی کار می‌کنم.
