بابِ هفتم: فلانی برگشتن را
امروز یه نفر برگشت به‌م گفت: فلانی! تو نمی‌خوای از ایران بری؟ گفتم نه. گفت چرا؟ برگشتم حرفِ قشنگی به‌ش زدم! گفتم ببین فلانی! من نمی‌دونم توی زندگی دنبالِ چی هستم. برای همین اگر از ایران برم، و اون چیزی که دنبال‌اش هستم توی ایران باشه، از هدف‌ام دور می‌شم. تنها چیزی که الان می‌دونم اینه که اون‌جایی که در افق دیده می‌شه و دارم به‌ش می‌رسم، چیزی نیست که دنبال‌اش هستم!
به هر حال وقتی نمی‌دونم چیزی که دنبال‌اش هستم چیه و کجاست، خیلی هم برام مهم نیست که یه روزی به‌ش نرسم. مهمه برام که به‌ش برسم! ولی اگر هم به‌ش نرسم برام مهم نیست. یعنی این‌جوری نیست که اگر به‌ش برسم بی‌تفاوت باشم. نه. خوش‌حال می‌شم اتفاقن. بغل‌اش می‌کنم هم شاید حتا. ولی اگر نرسم ناراحت نمی‌شم. چون می‌تونم فکر کنم که لابد چیزِ مهمی هم از اول در کار نبوده که اثری ازش ندیدیم جایی.
توی قطار بودم، یه نفر اومد کنارم نشست و شروع کرد با موبایل‌اش ور رفتن. توی دفترچه تلفن‌اش بالا پایین می‌رفت. از روی کنجکاوی یه نگاهی به دست‌اش انداختم، و متوجه شدم که هیچ‌کدوم از نام‌های توی دفترچه عادی نیستند. چند تا از اسم‌هایی که دیدم و یادم مونده این‌ها هستند:
امروز یه پیرمردِ هفتاد هشتاد ساله با کت و شلوار از کنارم رد شد با یه آهنگِ خارجکی که داشت از توی جیب‌اش با صدای بلند پخش می‌شد. اول فکر کردم پیرمرده اهلِ دله و داره آهنگ گوش می‌ده برای خودش. ولی آهنگی که گوش می‌داد به سن و سال‌اش نمی‌خورد. بعد فکر کردم شاید موبایل‌اش داره زنگ می‌زنه. اما چرا جواب نمی‌داد؟ حتا دست‌اش توی جیب‌اش هم نبود که بخواد دنبالِ گوشی‌اش بگرده و جواب بده. پس فکر کردم شاید موبایل‌اش داره زنگ می‌زنه و نمی‌شنوه بنده خدا. شاید هم می‌شنوه ولی حوصله نداره جواب بده. شاید هم حوصله داره جواب بده ولی نا نداره دست‌اش رُ بکنه توی جیب‌اش و گوشی رُ در بیاره. شاید هم دستورِ پاسخ دادن به گوشی از طرفِ مغزش صادر شده ولی هنوز به دست‌هاش نرسیده. 
«نیاز» و «زمان» دو تا از چیزهاییه که این روزها برای من سوال هستند. یعنی نمی‌دونم چی هستند و دوست دارم بدونم چی هستند. یکی از پرسش‌هایی که درباره‌ی «نیاز» دارم اینه: پاسخ دادن به نیاز لذت‌بخش‌تره یا از بین بردنِ نیاز؟ یعنی منظورم اینه که: آدمی که هیچ وقت تشنه نمی‌شه لذت بیش‌تری می‌بره یا آدمی که تشنه می‌شه و آب می‌خوره و سیراب می‌شه؟
- کسی کِرِم نداره؟
در ده سالِ آینده پالان‌هایی خواهند آمد که هر چه بار در آن‌ها قرار دهیم دیگر صدای عرعرِ خرها از درد به‌گوش نمی‌رسد و کلاغ‌هایی خواهند آمد که در تابستان هم به اندازه‌ی پاییز فراوان‌اند و پنجره‌هایی خواهند آمد که وقتی در زمستان بازشان می‌کنیم بوی بادِ بهار می‌آید و دعاهایی می‌آیند که وقتی یک بار می‌خوانیم‌شان برآورده می‌شوند و پلنگ‌هایی می‌آیند که ترحم برآن‌ها ستم بر گوسفندان نخواهد بود و بت‌های بزرگی خواهند آمد که وقتی تبر را بر دوش‌شان می‌گذاریم به حرف می‌آیند و شهادت می‌دهند به شکستنِ بت‌های کوچک و عموی زنجیربافی می‌آید که به جای این‌که زنجیرهای بافته شده را پشتِ کوه بیاندازد کادوی‌شان می‌کند و شبِ عید می‌دهدشان به بچه‌های نیازمند و بالابلندهایی از راه می‌رسند که دیگر کسی منتظرشان نیست و خبر می‌آید که گذشته خواب بوده است
همیشه از زندانی شدن می‌ترسیدم. هر وقت که توی راه اتوبوس رُ نگه می‌داشتند و چند تا مامور از پله‌ها بالا می‌اومدند عرقِ سرد روی پیشونی‌ام می‌نشست. خودم رُ گم می‌کردم. سعی می‌کردم خونسرد باشم و لبخند بزنم. همیشه با خودم فکر می‌کردم اگر یه چیزی توی بارم پیدا کنند چی؟ نکنه اونی که دنبال‌اش هستند من باشم؟ آخرش هم همین نگاهِ بیمارم به مامورِ دولت بود که گرفتارم کرد. یه جوری تو چشم‌هاش نگاه می‌کردم که انگار از خدا می‌خواستم اگر فقط یه فرصتِ دیگه به‌م بده دیگه هیچ وقت پا توی این اتوبوس لعنتی نذارم! یا اگر هم می‌ذارم دیگه باری همراه‌ام نباشه! با نگاه‌ام خواهش می‌کردم... نه! من نه...! اما دیگه فرصتی برای سبک سفر کردن باقی نمونده بود. یه روز دیدم دست‌بند به‌دست دارم و دمپایی‌کشون دارن می‌برنم گوشه‌ی زندان. حالا دیگه به من می‌گفتن یه تسلیم ِ قانون! یه زندانی! یه زندانی که هنوزم نمی‌فهمید آخرین خواسته‌اش از خدا چی بوده که کارش به این‌جا کشیده.
