علي نوراني
من علي رو فقط دو بار قبل از عيد ديده بودم و در همين دو بار هم كلي با هم دوست شده بوديم. كلي آهنگ قشنگ به‌م داده بود. يه playlist برام درست كرده بود به اسم Ali Vaghean Noorani. قرار بود دفعه‌ي بعد كه مي‌بينم‌ش كلي چيز ميز برام بياره! مرگ چه‌قدر ناگهاني و ناباورانه از راه مي‌رسه. هيچ‌وقت مرگ رو ان‌قدر نزديك احساس نكرده بودم! انگار همين الان كنارم نشسته و داره به كارهايي كه انجام مي‌دم مي‌خنده. تا يك روز بي‌هوا زنگ رو به صدا در بياره و...
دينگ! وقت تو هم تموم شد، بايد رفت
"هر آن‌چه در اين دنيا مي‌بينيم حركتي توأمان به پيش و به پس دارد، مثل دم آهنگري، مثل ديواره‌هاي طبله‌ي من. همه چيز با فشار يك دكمه‌ي سبز يا سرخ در جهت مخالف مسير قبلي خود به حركت در مي‌آيد، و اين است آن‌چه چرخ اين جهان را به حركت وامي‌دارد."
[تنهايي پرهياهو]
شايد شما هم تا به حال شنيده باشيد كه زبان تركي بعد از زبان آلماني يكي از آهنگين‌ترين و گوش‌نوازترين زبان‌هاي دنياست. همان‌طور كه قبلن گفته بودم من اصالتن يك افغاني هستم اما علاقه‌ي زيادي به يادگيري زبان تركي دارم و به تازگي هم شروع يه يادگيري آن كرده‌ام. دوست دارم چيزهايي كه ياد مي‌گيرم را اين‌جا بنويسم تا شما هم علاقه‌مند شويد و هر چه زودتر به يادگيري اين زبان بپردازيد. چيزهايي كه تا به حال ياد گرفته‌ام اين‌ها هستند:
همه رفته‌اند مسافرت. من تنها هستم. مثلن آماده‌باش هستيم. (آماده هستيم تا اگر حمله‌اي شد سريع فرار كنيم)
ان‌قدر وقت آزاد دارم كه شب‌ها تا بوق سگ مي‌نشينم پاي تلويزيون و فيلم تماشا مي‌كنم. چند شب پيش فيلم white noise رو ديدم (به صداي برفك تلويزيون white noise گفته مي‌شود). آخر فيلم جمله‌اي با اين مضمون نوشت: از هر دوازده پيام EVP، يكي تهديدآميز است. جالب بود، نمي‌دونستم چيزي به اسم evp وجود داره.
از كنار دختري و دوست‌اش رد مي‌شدم كه از قضا در مورد يكي از پديده‌هاي مورد علاقه‌ي من با هم صحبت مي‌كردند. يكي مي‌گفت شنيده‌ام كه خداوند قبل از فرستادن هر انساني به زمين، گوشه‌هايي از زندگي‌اش را براي او نمايان مي‌سازد، اين است كه به ياد مي‌آوريم. آن يكي اما مي‌گفت من در جايي خوانده‌ام يا نمي‌دانم شايد هم شنيده باشم كه آن‌چه را به ياد مي‌آوريم به اين خاطر است كه روح ما پيش از اين در قالب انسان يا انسان‌هاي ديگري زيسته است و ما تنها آن‌چه را كه آن‌ها ديده‌اند به خاطر مي‌آوريم.
شايد شما هم تا به حال از زبان خارجي‌هايي كه به ايران آمده‌اند شنيده باشيد كه ايراني‌ها آدم‌هاي مهمان‌نوازي هستند. اما آيا واقعن رفتاري كه ما با يك اروپايي داريم با يك افغاني هم داريم؟ معلوم است كه نداريم. چرا؟ چون افغاني‌ها را با موجودات فضايي اشتباه نگرفته‌ايم. حالا كه صحبت از افغاني‌ها شد بد نيست خدمت‌تان عرض كنم كه افغاني‌ها سه دسته هستند: دري و پشتو و ازبك. دسته‌ي سوم همان‌هايي هستند كه چشم‌‌هاي بادامي دارند و در تهران هم خيلي ديده مي‌شوند و خيلي با آن‌ها مهمان‌نواز هستيم. اما دري‌ها و پشتوها كاملن شبيه پارس‌ها هستند و به هيچ وجه نمي‌توان از روي قيافه آن‌ها را شناخت. (به عنوان مثال چهره‌ي رييس جمهور افغانستان حامد كرزاي را در نظر بگيريد كه كاملن شبيه ايراني‌هاست) اين دو دسته بيشتر به شهرهاي مركزي و جنوبي ايران مثل اصفهان و يزد و كرمان مهاجرت كرده‌‌اند. فراموش نكنيم كه افغان‌ها هم‌وطن ما هستند و مدت چندان زيادي از به‌وجود آمدن كشوري به نام افغانستان نمي‌گذرد. خلاصه‌ي كلام اين كه من خودم هم اصالتن يك هم‌وطن افغاني هستم و به اين موضوع افتخار مي‌كنم.
من نگران آن چيزهايي هستم كه فكر مي‌كنم، كه من هيچ لزومي ندارد حتا، كه آن‌ها حتي ارزش‌اش را ندارند تا لحظه‌اي، گوشه‌اي از ذهن آشفته‌ام را آشفته‌تر سازند... اما، چگونه مي‌توان آسوده ماند و بي هيچ آشفتگي، لحظه‌اي بيشتر زيست؟ بي‌گمان نمي‌توان
نگو كه مه را نمي‌شناسم
بچه‌ها فردا امتحان دارند. بايد بالاي سرشان باشم. دست خودم نيست؛ تا صبح بيدار مي‌مانم. چراغ نفتي گوشه‌ي اتاق به پت‌پت افتاده. وقتي نمي‌خوابم خيالم راحت‌تر است. مواظب كه هستم، سرما نمي‌خورند. مسعود راحت خوابيده و لبخند مي‌زند. بي‌گمان خواب‌هاي خوب مي‌بيند.
از يك نفر خيلي بدم مي‌اومد. با پسرم رفتيم حال‌ش رو بگيريم. به مهدي گفتم تو دست‌هاش رو از پشت بگير، من هم اول پاهاش رو باز مي‌كنم و بعد مي‌زنم‌ش زمين. وقتي رسيديم ديدم طرف يه چيزي دستشه اين هوا. گفتم مهدي تو عقب واستا. به يارو گفتم خب تو چرا ايجور كردي؟! اين رو كه گفتم ديگه حال خودم رو نفهميدم. ياد امام‌زاده زينعلي و عينعلي افتادم. تمام كساني كه اون‌جا دفن بودند آخر فاميلي‌شون پونكي بود. رمضاني پونكي. قشقايي پونكي، ميرابي پونكي. حالا ديگه خيلي وقته كسي رو اون‌جا دفن نمي‌كنند.
فكر مي‌كنيد متن زير رو از كجا پيدا كردم؟ بايبل؟ تلمود؟
شايد همه‌ي ما بارها شنيده باشيم كه علي اصغر در زمان واقعه‌ي كربلا كودكي شيرخوار بود. اما امروز با مطلب جديدي مواجه شدم:
