آیا من به ایرانی بودنِ خود افتخار می‌کنم؟

پاسخ به این سوال خیلی کوتاهه: نه! در واقع من نه تنها به ایرانی بودنِ خودم افتخار نمی‌کنم، بلکه هر ملیتِ دیگه‌ای هم که داشتم فکر نمی‌کنم به‌ش افتخار می‌کردم. من اگر ایرانی نبودم ممکن بود یک ارمنستانی باشم، یا یک کره‌ی جنوبی‌ای، یا یک ژاپنی، یا یک عراقی، یا یک برزیلی، یا شاید هم یک نروژی. زندگی کردن توی هر کدوم از این‌کشورها مزایا و معایبِ خودش رُ داره. اما من چرا باید به چیزی افتخار کنم. من از مسیری که بشر در اون قدم برمی‌داره افسرده‌ام! من از جنسِ بشر، از قدرتِ تفکرش، از محاسباتِ پیچیده‌ای که در سر داره ناراحت‌ام. من به هیچ چیزی افتخار نمی‌کنم. مگه می‌شه توی هوایی که بوی گندِ ایدیولوژی فضاش رُ پر کرده نفس کشید و به چیزی هم افتخار کرد؟ برای من زندگی در اجتماعِ گوره‌خرهایی که شب‌ها از پیچیدنِ صدای نعره‌ی شیرها در فصلِ جفت‌گیری در دشت خواب به چشمان‌شون نمی‌آد افتخارِ بزرگ‌تری محسوب می‌شه تا زندگی در میان آدمیانی که حتا فضولات‌شون دردی از گیاهان دوا نمی‌کنه.