تا عيد

دوست ندارم به داشتن چيزي عادت كنم. پيش از آن‌كه دير شود خودم كنار مي‌گذارم. تصميم گرفته‌ام بعد از نوشتن مطلب بعدي كه درباره‌ي ماه خواهد بود تا دو ماه چيزي ننويسم. شايد تا عيد، شايد تا وقتي كه بگويم سال نوي‌تان مبارك. حقيقت اين است كه من از وبلاگ نوشتن واقعن لذت مي‌برم. اين كار براي من تبديل به نوعي شهوت‌راني شده است. بهتر است كمي هم ايستادن در برابر هواي نفس را تجربه كنم. ننوشتن تمرين خوبي‌ست؛ آدم مي‌كند.

دو ماه وقت كمي نيست. در دو ماه مي‌توان راه را هم پيدا كرد. اما، راه كه پيدا كردني نيست، راه خودش پيدا مي‌شود. فقط اگر پيدا شد، اگر نشان دادند، نبايد چشمان را بست تا باز هم گم شود.