حامد جان

حامد جان لاي تك تك صفحات كتاب از آن نوارهاي خوشبوي عطر بهشت گذاشته است از همان‌ها كه در ايستگاه‌هاي مترو داد مي‌زدند شما هم امتحانش كنيد و حالا خودشان نزديك مي‌آيند و دستت مي‌دهند يكي از آن‌ها را هر روز اگر مسافر مترو باشي، و چه لذتي دارد خواندن و حتي نخواندن و تنها باز كردن كتابي كه از هر برگش بويي متفاوت به مشام مي‌رسد؛ سلوك را مي‌گويم، محمود دولت آبادي:

(1) "آري دوست مي‌دارم با وهم پدرم زندگي كنم، يا درست‌تر اينكه وهم او با من است هميشه و مي‌توانم بگويم آن انسان تكيده در پي و استخوان، جاري‌ست در لحظه لحظه‌ي بودگاري من كه مي‌توان نام زيستن بر آن نهاد و نه لزوما عنوان زندگي كردن. زيرا لزوما انسان زندگي نمي‌كند، در حالي كه به هر صورت مي‌زيد!"

(2) " ما هم خانواده‌ي شلوغي بوديم. طبعا دست تنگ هم. و در خانه‌ي ما، مدام دعوا بود. دعوا به هر بهانه‌اي. يكي از برادرهاي بزرگ‌تر، بيشتر بهانه گير بود. احساس مي‌كرد فقط به او ظلم مي‌شود. بخصوص فكر مي‌كرد حق‌اش پامال شده. پي بهانه مي‌گشت تا مرا كتك بزند و كتك هم مي‌زد. من فقط دل آزرده‌ي اين بودم كه دلايل او براي كتك زدنش قانعم نمي‌كرد؛ و دل آزرده‌تر از اين‌كه او چرا نمي‌فهمد كه من دوستش مي‌دارم؟"

(3) "فخيمه همچنان سر پله نشسه است، بي‌ترس و انگار بي‌هيچ دغدغه‌اي، و پدر دنبه‌ي سر را داده است به ديوار و نمي‌توان ديد كه در چهره‌ي او چه مي‌گذرد. زن مي‌داند كه بايد از او دور شود؛ مي‌شود. فزّه مي‌داند كه بايد خود را از چشم او غيب كند، غيب مي‌شود. مها مي‌داند كه بايد بگريد، مي‌نشيند پاي ديوار و مي‌گريد"