بد آمده است
- اصلِ حال‌ام خوب نیست
- چرا؟!
- چون پول ندارم یه خونه توی فرمانیه بخرم
- خب خونه توی فرمانیه می‌خوای چی‌کار؟
- می‌خوام یه خونه‌ی بزرگ باشه. هزار متر حداقل
- خب که چی بشه؟
- که بتونم توش مهمونی‌های بزرگ بگیرم. می‌خوام یه سالنی داشته باشه که هر وقت مهمونی می‌دم مهمونا توش منتظرم بمونن. و من از پله‌ها بیام پایین. در حالی که کت و شلوارِ سیاه تنمه و یک پیراهن ِ سفید که پاپیون به یقه‌اش هست. همین‌طور که از پله‌ها پایین می‌آم همه برام دست می‌زنند
- خب بهتره بری دنبال آرزوهای دیگه. چون حتا اگر این خونه رُ هم بخری بعید می‌دونم کسی برات دست بزنه
فک کنم یه جایی توی همین دنیا، یا شاید هم یه دنیای دیگه، یه اتفاقِ بدی افتاده. یه اتفاقی که همه چیز به حالت تعلیق در اومده. عده‌ی زیادی از یه چیزی ناراحت هستند. نمی‌دونم از چی. نمی‌دونم چی شده. یه اتفاقی افتاده که به سختی می‌شه خرابی‌هاش رُ جبران کرد. چند روزه با هر کسی حرف می‌زنم جنازه‌ی اون شخص رُ می‌بینم که توی سردخونه دراز کشیده. بعد صدای لااله‌الاالله به گوش می‌رسه و می‌بینم که دارند اون شخص رُ به سمتِ خاک می‌برند. فرقی نمی‌کنه با کی حرف می‌زنم. با هرکی حرف می‌زنم جنازه‌اش تشیع می‌شه توی ذهن‌ام. حالِ من شاید به این خاطر خوب نیست که فکر می‌کنم «من» مسئول قتلِ همه‌ی این آدم‌ها هستم. من! شیطانی که حاضر نیست نیمه‌ی دومِ چیزی رُ که بقیه زیرِ جنازه فریاد می‌زنند به زبون بیاره
[گذشته‌ات را از یاد می‌آوری]
حدود سه چهار ساعت پیش اتفاقی برام افتاد که لازم دونستم اون رُ با شما در میون بذارم. از دیشب که شام خوردم یه چیزی چسبیده بود به سقفِ گلوم که هر چی خخخخخخخ خخخخخخ می‌کردم کنده نمی‌شد. باسه همین یه فکری به ذهن‌ام رسید. گفتم یک کم آب از دماغ‌ام بکشم بالا توی گلوم. شاید با این کار اون چیزی که چسبیده تهِ گلوم با جریان آب از بین بره. خلاصه رفتم دست‌شویی، دست‌ام رُ پر از آب کردم و کشیدم بالا. جفت چشم‌هام قرمز شد. یکی دیگه کشیدم بالا. راهِ نفس‌ام سنگین شد. یکی دیگه کشیدم بالا، آقا دیگه رفتم هوا... دیگه جاتون خالی بود... سرم سبک شده بود. انگار همه‌ی رگ‌های مغزم گشاد شده باشه. همین‌جور خون به مغزم پمپاژ می‌شد و بالاتر می‌رفتم... سبک شده بودم. احساس خیلی خوبی داشتم. با خودم گفتم برم یه کم دراز بکشم. همین که چشم‌هام رُ بستم رفتم تو عالم هپروت. خیلی چیزها دیدم. خیلی صداها شنیدم. یادمه یه لحظه خودم رُ توی یه مجلس عزا دیدم که همه توش سیاه پوشیده بودند و با ریتم تندی سینه می‌زدند. صدای سینه زدن‌شون توی گوشم می‌پیچید و محو می‌شد. ذهن‌ام به طرز مشخصی بیش‌فعال شده بود. توی همین حالت خواب و بیداری بودم که ذهن‌ام شروع کرد به جمله ساختن. همین‌جور کلمه‌ها رُ ترکیب می‌کرد و جمله‌های معنی‌دار و بی‌معنی می‌ساخت. با خودم گفتم چه خوبه که پاشم و چند تا از این استتوس‌ها رُ همین الان توی فیس‌بوک بنویسم. همین که از جا بلند شدم سکندری خوردم و تلپ افتادم زمین. سکندری رُ از این ور اون ور خونده‌ام و یادگرفته‌ام وگرنه خودم هم نمی‌دونم دقیقن معنی‌اش چیه. خلاصه. خوردم زمین و همون لحظه خواب‌ام برد... جاتون خالی عجب خوابی کردم! از خواب که بیدار شدم انگار دیگه هیچ غمی توی این دنیا نداشتم. فکر کردم صبح شده. کاملن پر انرژی بودم. به ساعت نگاه کردم. فقط نیم ساعت خوابیده بودم! نیم ساعت خوابیده بودم ولی انگار که چهل و هشت ساعت خوابیده باشم، هیچ خستگی‌ای توی بدن‌ام احساس نمی‌کردم!
تردیدی وجود نداره که ما، یعنی ساکنینِ کنونیِ سرزمینِ ایران، جزوِ بی‌فرهنگ‌ترین و پرادعاترین آدم‌های روی کره‌ی زمین هستیم. حتا شما دوستِ عزیزی هم که دارید این نوشته رُ می‌خونید، مستقل از این‌که چه گـُهی هستید و الان کجا هستید و به چه کاری مشغولید از این دایره خارج نیستید مگر این‌که ایرانی نباشید و برحسبِ اتفاق، به زبونِ فارسی علاقه‌مند شده باشید که در این‌صورت باز هم هیچ گهی نیستید! یعنی ما که ایرانی هستیم هیچ گهی نیستیم حالا شمایی که ایرانی نیستی که دیگه همون گهی که ما نیستیم هم نیستی!
من هفته‌ی پیش توی [
این‌که بشر اول می‌آد رادار رُ اختراع می‌کنه، بعد خودش می‌آد یه هواپیمایی اختراع می‌کنه که توی رادار دیده نشه، و بعد هم تلاش می‌کنه رادارهایی بسازه که بتونه این هواپیماهای رادارگریز رُ توی صفحه‌ی رادار نشون بده، کاملن نشون می‌ده که انسان رو به خودزنی آورده و دیگه امیدی هم به بهبودش نیست. اما به هر حال ناامیدی اصلن چیزی خوبی نیست و باید امیدوار بود که یه روزی یه درمانی برای این مرض پیدا بشه. تا اون روز هم می‌شه از یه سری مُسکن برای کاهشِ درد استفاده کرد تا بعد ببینیم چی می‌شه. مثلن می‌شه یه سری رادار ساخت که هواپیماها رُ توی صفحه‌ی خودش نشون ندن. یعنی به‌جای این‌که هواپیمای رادار گریز بسازیم می‌شه رادارهایی ساخت که یه جورایی هواپیماگریز باشند. قشنگ می‌شه پارامترهای مختلف رُ بالا پایین کرد و باهاشون بازی کرد تا این‌که بالاخره یه درمانی پیدا بشه. به هر حال نباید ناامید بود!
با این‌که من رُ با یه نفر دیگه اشتباه گرفته بودند
این خیلی خوبه که کارهایی که توی فیلم انجام می‌شه تاثیری توی آخر فیلم نداره. به هر حال یه فیلم‌نامه‌ای نوشته شده و، آخرش هم که معلومه چی می‌شه؛ همونی می‌شه که باید بشه. حالا اگر زندگی هم یه فیلم باشه، شاید کارهایی که ما می‌کنیم هم زیاد توی چیزی که آخرش اتفاق می‌افته تاثیری نداشته باشه. بالاخره اون چیزی که باید بشه می‌شه. 
در همین زمنیه مصاحبه‌ای داشتیم با آقای دکتر که توجه شما رُ به اون جلب می‌کنم
