جنبه
یک:
شما دوست دارید که به چهرهی زیبای دختران نگاه کنید و از تماشای اون‌ها لذت ببرید. پس اگر یک روز کنار خواهرتون نشسته بودید و دیدید که یک نفر سومی در حال نگاه کردن به خواهرتون داره بی‌هوش می‌شه حتمن جنبه‌ش رو داشته باشید.
دو:
شما دوست دارید با دوشیزه‌های مهربون زیادی هم‌خوابگی داشته باشید. هیچ اشکالی هم نداره، خودشون که راضی هستند و با میل خودشون هم با شما همراهی می‌کنند. ولی اگر یک روز وارد خانه شدید و دیدید که خواهرتون با کمال میل، یک پسر مهربون رو همراهی می‌کنند چی؟ باز هم اشکالی نداره؟ جنبه‌ش رو دارید یا خیلی سریع رگ غیرت‌تون می‌زنه بیرون؟
اسلام هم چیزی خاصی نمی‌گه. فقط می‌گه اگر جنبه‌ی کاری رو ندارید اون کار رو انجام ندید. اگر خیلی چیزها رو هم ممنوع کرده برای اینه که همه‌ی من و شما خوب می‌دونیم که جنبه‌ش رو نداریم.
داشتم به یکی از مصاحبه‌های سیاوش قمیشی گوش می‌دادم. صدای استاد به نظرم خیلی آشنا اومد. خوب که گوش دادم متوجه شدم صدای ایشون شباهت بسیار زیادی به صدای علی لاریجانی داره. از حق که نگذریم علی لاریجانی هم واقعن صدای زیبایی داره.
یه چیزی وجود داره به اسم بدبختی
اگر خدا بخواد دخترم دوشنبه‌ی هفته‌ی دیگه متولد می‌شه
به حقانیت روزی که تک‌تک شما در آن حساب پس می‌دهید قسم
از همون اولش هم کسی به‌م نمی‌گفت «بسه یا کمه؟»؛ همه می‌گفتند «بسه یا زیاده؟». این‌جوری بود که قانع و سرخورده بار اومدم.
یه بار توی بیابون گم شده بودم
چند وقته خواب چرت و پرت زیاد می‌بینم؛ دی‌شب خونه‌مون خیلی شلوغ بود. همه بودند. یعنی همه‌ی فامیل. انگار جشن بود، یا عروسی، یا شاید هم عزا، نمی‌دونم، به هر حال همه منتظر چیزی بودند، یا انتظار کسی رو می‌کشیدند. بعد چهار تا پیرمرد اومدند خونه‌مون. من هم با هر چهارتاشون روبوسی کردم. اولی‌شون عموی پدربزرگ‌ام بود که چند سال پیش عمرش رو داد به شما. آدم جالبی بود. همیشه آخر نمازش ان‌قدر گریه می‌کرد که هرکی نمی‌دونست فکر می‌کرد عزیزترین کس‌اش رو از دست داده. دومی‌ش پدربزرگ‌م بود که اون هم چند سال پیش ول کرد و رفت. سومی‌ش این یکی پدربزرگ‌ام بود که هنوز ول نکرده بره. چهارمی‌اش هم که برادر پدربزرگ‌م بود که فکر کنم اگر یک کم دیگه دووم بیاره صد سالگی رو هم داره می‌ره که رد کنه.
شعر زیر رو از میان شعرهای شاهرخ خان انتخاب کرده‌ام:
چند روز پیش داخل توالت نشسته بودم و داشتم به مرگ فکر می‌کردم که ناگهان متوجه نوشته‌ی روی در شدم:
که بینا نیست
فرض کنید یک شب با یک ماشین تصادف می‌کنید و از هوش می‌روید. وقتی که به هوش می‌آیید بر اثر ضربه‌ای که به سرتان وارد شده است چیزی از گذشته‌ی خود به یاد نمی‌آورید. در این حال یک نفر از شما می‌پرسد: هدف شما از در بیمارستان بودن چیست؟
استاد، هم نوازنده هستند
۱- یک پسرعمو دارم که تقریبن چهارده سالشه. چند روز پیش بنا به دلایلی رفته بودم رو مخ‌اش که از دو چیز باید دوری کنی: مال و فرزند؛ و همه‌ش توی گوش‌اش می‌خوندم که راه دوری از فرزند هم خیلی ساده است: ازدواج نکردن! از صبح کله سحر تا بعد از ظهر ان‌قدر این جملات رو براش تکرار کرده بودم که همه‌ش رو از حفظ شده بود و به هرکی می‌رسید قشنگ براش تعریف می‌کرد که راه دوری از فزرند چیه.
پدرم و هم‌كلاسی دوران كودكی‌اش كه حالا مدیر دبستان شده است برای ثبت‌نام من و برادرم صحبت می‌كنند. چهرهی آقای مدیر از لای در پیداست. نه از او خوشم میآید و نه برای كشتن‌ش نقشه می‌ریزم. صحبت‌شان پایان می‌یابد؛ قرار می‌شود از فردا به مدرسه برویم. احساس خوبی ندارم. همه‌اش در فكر بهانه‌ای برای نرفتن هستم. اما چاره‌ای نیست، فردا در كلاس اول نشسته‌ایم. بچه‌های كلاس با من مهربان هستند. یكی‌شان كلوچه‌اش را زنگ تفریح با من تقسیم می‌كند، اما من از او خوشم نمی‌آید، از هیچ‌كدام‌شان خوشم نمی‌آید، بغضم میآید، گریه‌ام میآید، درِ مدرسه را بسته‌اند، از روی دیوار هم كه نمی‌توان پرید، راه فرار، كاش راه فراری پیدا می‌شد. فردا صبح كه مادرم مرا به مدرسه می‌آورد، داخل حیاط، بساط راه می‌اندازم؛ كولی بازی در‌می‌آورم. من چادر مادرم را می‌كشم و مدیرْ دست‌ام را تا همه چیز پایان می‌یابد؛ من تسلیم میشوم و بچه‌ها پراكنده. از همین دوران است كه آرام آرام با چهرهی زیبای زندگی بیشتر آشنا میشوم، همان كه همیشه، پیش از آن‌كه فریب‌ات دهد، خودش را خوب می‌آراید. راه مدرسه را زود یاد می‌گیرم. صبح‌ها، پیاده از میان كوچه پس كوچه‌های قدیمی به مدرسه می‌روم. عبور از میان سكوت صبح‌گاهی خانه‌های كاهگلی آرامش‌بخش است. ظهرها كه از مدرسه بازمی‌گردم هوا گرم است و حوض حیاط خانه‌ی قدیمی پدربزرگ، مرا به سوی خود می‌خواند. بی‌لباس در خنك‌های آب دراز می‌كشم و آفتاب می‌گیرم. كف دست‌ها و پاهایم از به آب زدن‌های هر روزه چروك افتاده و سفید شده است. دوست دارم مسقیم به آفتاب نگاه كنم، برای این كار باید چشمان را بست و گرمای خورشید را، تنها از پشت پرده‌ی قرمز رنگ پلك‌ها به تماشا نشست، چشم‌هایم را می‌بندم، به تماشا می‌نشینم...
