جنگ و كودكي (3)

پروازمون تا سوريه چهار پنج ساعت طول كشيد. در طول مسير، يك بار كه از پنجره به پايين نگاه كردم ديدم روي دريا هستيم. حالا اگر گفتيد در طول مسير بين ايران و سوريه چه دريايي وجود داره؟ نكته اين‌جاست كه به دليل جنگي كه بين ايران و عراق وجود داشت هواپيما بايد عراق رو دور مي‌زد تا به سوريه برسه. به همين دليل در اون لحظه ما يا از روي درياي خزر رد مي‌شديم يا درياچه‌ي اروميه. درياچه‌ي اروميه منطقي‌تر به نظر مي‌رسه. شايد هم يكي از درياچه‌هاي تركيه بود، من چه مي‌دونم. بعد از ظهر كه به سوريه رسيديم با يك ميني‌بوس رفتيم هتل.
سوريه كشور جالبي بود. چند تا چيز خيلي زياد داشت. سياه‌پوست و فروشنده‌ي دوره‌گرد تا دل‌تون بخواد! البته دو تا چيز هم بود كه اون‌جا پيدا نمي‌شد: قند و آجر. اصولن در فرهنگ كشور سوريه چيزي به اسم قند وجود نداشت و فقط از شكر استفاده مي‌شد.
ظاهر شهر دمشق هم خوب بود. شب‌هاي خيلي قشنگي داشت. خيابون‌هاش واقعن ديدن داشت.
هر وقت كه سوار اتوبوس مي‌شديم يكي از چهارگوشه‌ي بليت رو در يك دستگاه مي‌زديم و گوشه‌ي بليت بريده مي‌شد. يعني از هر بليت چهار بار استفاده مي‌شد. راننده هم راه نمي‌افتاد توي اتوبوس بليت جمع كنه!
يك روز صبح كه هوا تاريك بود و برف شديدي مي‌باريد، ما رو بردند به مرز سوريه و اسراييل. رفتيم از ساختمان‌هاي خرابه‌اي ديدن كرديم كه زماني در دست اسراييلي‌ها بودند. جايي كه رفته بوديم حداكثر دويست سي‌صد متر با مرز اسراييل فاصله داشت، چون يادم هست كه چراغ‌ها و سربازهاي اسراييلي به‌خوبي از دور ديده مي‌شدند. فكر كنم رفته بوديم بلندي‌هاي جولان. عجب برفي مي‌باريد!