آزمایش دعا

در کتابی که [این‌جا] گفته بودم چیزی درباره‌ی آزمایشی در مورد «دعا» و بررسی اثربخش بودن آن بر بیماران گفته شده که خلاصه‌ی آن را برای‌تان می‌گویم.

«در این آزمایش ۱۸۰۲ بیمار از شش بیمارستان که قلب‌شان به‌تازگی عمل شده بود شرکت داشتند. آن‌ها به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول بیمارانی بودند که برای آن‌ها دعا می‌شد و خودشان از این موضوع بی‌خبر بودند. دسته‌ی دوم برای‌شان دعا نمی‌شد که باز هم بی‌خبر بودند. گروه سوم هم کسانی بودند که برای‌شان دعا می‌شد و خودشان هم می‌دانستند که برای‌شان دعا می‌شود.
دعا کنندگانی که از سه کلیسای مختلف و از سه ایالت انتخاب شده بودند فقط نام کوچک و حرف نخست نام خانوادگی کسانی را که قرار بود برای‌شان دعا کنند می‌دانستند.
نتایج این بررسی در آوریل سال ۲۰۰۶ منتشر گردید. بین گروه اول و دوم که برای‌شان دعا می‌شد و نمی‌شد تفاوتی دیده نشده بود. اما در کسانی که می‌دانستند برای‌شان دعا می‌شود (گروه سوم) تفاوت دیده شد. کسانی که در این گروه قرار داشتند به‌طرز محسوسی از عوارض بیش‌تری بعد از عمل جراحی رنج بردند. به‌نظر می‌رسد علت این امر فشار روانی بوده است که به آن‌ها وارد شده است. آن‌ها با خود فکر می‌کردند: «یعنی وضع ما آن‌قدر خراب است که چندین نفر می‌خواهند برای بهبودی‌مان دعا کنند؟!»

اما من با نتیجه‌ی این آزمایش مخالف هستم. به نظر من خدا هیچ نقش مستقیمی در برآورده شدن یا نشدن دعا ندارد. من حدس می‌زنم که خدا یا هر چیز دیگری که عامل به‌وجود آمدن کائنات بوده است، تنها قوانین را وضع کرده و در هیچ چیز دیگری دخالت نمی‌کند. دعا هم یکی از قوانین حاکم بر جهان پیرامون ماست. وقتی دعا می‌کنیم، افکاری که از ذهن‌مان خارج می‌شوند با هزاران عامل دیگر ترکیب می‌شوند که نتیجه‌اش ممکن است همان چیزی شود که به آن برآورده شدند دعا می‌گوییم. هر چه ارتباط فکری که از طریق دعا برقرار می‌شود بیش‌تر باشد اثربخشی آن هم بیش‌تر است. فرض کنید همه‌ی مردم ایران برای بهبودی فردی به‌نام «جعفر ق.» دعا کنند. واقعن دعا برای کسی که هیچ شناخت و ارتباطی با او وجود ندارد چه تاثیری می‌تواند داشته باشد؟ خدا همه‌ی بیماران را شفا دهاد. آمین