دختری به نام ستاره
از همون روز اولی که ستاره به دنیا اومد روی تربیت‌اش حساس بودیم. به سارا گفتم روزهایی که من نیستم، تو مواظب ستاره باش و روزهایی که تو نیستی، من مواظب ستاره. البته فقط که این نبود. خودم هم باهاش صحبت کرده بودم. موقعی که نصیحت‌اش می‌کردم قلیون می‌کشیدم. به‌ش می‌گفتم ستاره جون برو اون‌ورتر بشین دود نره تو چشم‌ات. ببین، تو هنوز بچه‌ای، دوازده سالته. ولی پس فردا که بزرگ‌تر بشی، هزار نفر مثل گرگ راه می‌افتن دنبال‌ات. من تا جایی که تونستم درست تربیت‌ات کردم. از حالا به بعدش دیگه با خودته. می‌گفت دود، دود اذیت‌ام می‌کنه.
روزهایی که خودم خونه بودم، می‌رفتم مدرسه دنبال‌اش. یه پیکان سفید درب و داغون داشتم که باهاش مسافرکشی می‌کردم. باهاش راه می‌افتادم دنبال ستاره. مراقب‌اش بودم. از مدرسه تا خونه با دنده یک پشت سرش می‌اومدم. گاهی که برمی‌گشت، به عقب نگاه می‌کردم؛ وانمود می‌کردم دارم دنده عقب می‌رم. اما ستاره خیلی باهوش بود، می‌فهمید مراقب‌اش‌ام. یعنی فهمیده بود. از رفتارش تو خونه می‌شد فهمید. نمی‌شد از زیر نگاه سنگین‌اش فرار کرد.
از وقتی مادرش مرد، دیگه کسی نبود تو خونه‌ی مردم رخت بشوره. دیگه کسی نبود کمک خرج‌مون باشه. مسافرکشی جواب‌گو نبود. دست‌های سارا کبود شده بود وقتی تو دست‌هام گرفته بودم‌شون برای آخرین بار. یاد دست‌های مادرم افتادم. خداحافظ سارا.
ستاره گفت از امروز من هم کار می‌کنم. گفتم این قراری نیست که با مادرت گذاشته باشم. عیب نداره. صبح‌ها مسافرکشی می‌کنم. بعدازظهرها خودم تو خونه‌ی مردم رخت می‌شورم. چه اشکالی داره. ولی ستاره، تو حالا دیگه بزرگ شدی، ازت می‌خوام اگر یه روز برگشتی و من رُ پشت سر خودت ندیدی، فراموش نکنی که من و مادرت چه‌قدر دوست‌ات داشتیم.
ما توی مدرسه‌ی راهنمایی یه پناهگاه داشتیم که موقع جنگ ازش استفاده می‌شد ولی بعد از جنگ تبدیل به انباری شده بود. توش پر بود از نیمکت. در سمت راست‌اش نیمه‌باز بود، اما در سمت چپ قفل داشت و بابای مدرسه خوراکی‌ها رُ اونجا انبار می‌کرد (نقطه‌ی B). من و دو تا دیگه از همکلاسی‌هام یه مدت کارمون این شده بود که زنگ‌های تفریح بریم اون پایین ببینیم چه خبره. اول‌ها زیاد جلو نمی‌رفتیم. کم‌کم خواستیم تا آخرش بریم. با خودمون شمع می‌بردیم پایین. رفتیم تا به نقطه‌ی A رسیدیم. هم روبرومون پر از نیمکت بود، هم سمت چپ‌مون. همون‌جا می‌نشستیم، با خودمون میوه می‌بردیم. خوردنی می‌بردیم. حال می‌کردیم. یه بار یکی از دوست‌هام گفت من می‌رم اون‌ور نیمکت‌ها، می‌رم ببینم چه خبره. من ترسیدم. خیلی سخت بود رد شدن از نیمکت‌ها، چسبیده بودند به سقف؛ نمی‌شد راحت رد شد ازشون. ولی دوستم رد شد. رسید به خوراکی‌ها، لواشک، یخمک، بستنی یخی، هرچی دوست داشت اونجا بود. همیشه هم سه نفری نمی‌رفتیم. بعضی وقت‌ها دو نفری می‌رفتیم. کم‌کم برامون حرف درآوردن. گفتن این‌ها می‌رن اون پایین چی‌کار می‌کنند؟ البته این یکی بغل دستی‌ام شبیه دخترها بود. حق داشتند پشت سرمون حرف بزنند. یه بار رفته بودیم پایین دو نفری. شمع خاموش شد. این یکی عین دخترا جیغ می‌کشید و می‌دوید سمت در. من هم که نمی‌دیدم جایی رُ، دست‌ام رُ گرفتم به دیوار، کم‌کم رسیدم به در. دیدم ده بیست نفر جمع شده‌اند. ناظم‌مون هم ایستاده بود. خوشبختانه ناظم‌مون مثل حضرت سعدی چنان که افتد و دانی شاهدباز بود و کاری‌مون نداشت. به دوستم می‌گفت ممول (memol) (اسم شخصیت کارتونی). 
هر چهار سال حدود هزار نفر از هم‌وطنان ما برای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری ثبت‌نام می‌کنند و هر بار هم صلاحیت چهار نفر از اون‌ها تایید می‌شه. اما بررسی صلاحیت این هزار نفر وقت و هزینه‌ی زیادی از شورای محترم نگهبان می‌گیره. حالا این هزینه از کجا تامین می‌شه؟ از جیب مردم. اما راه صرفه‌جویی در هزینه چیه؟ خیلی راحت. شورای نگهبان به‌جای این‌که بیست روز وقت بذاره صلاحیت این همه آدم رُ بررسی کنه می‌تونه همون اول صلاحیت همه رُ رد کنه. بعدش چهار نفر از کسایی که فکر می‌کنند صلاحیت داشته‌اند اعتراض می‌کنند. بعد شورای نگهبان از این چهار نفر عذرخواهی می‌کنه و صلاحیت‌شون رُ تایید می‌کنه. همه‌ی این‌کارها می‌تونه ظرف سه روز انجام بشه:
برای پول‌دار شدن راه‌های زیادی وجود داره که معمولن ساده هم نیستند. اما شما اگر دختر هستید راه خیلی خوب و ساده‌ای وجود داره که می‌تونید از راه حلال پول‌دار بشید. شما باید هر شش ماه به عقد موقت یه مرد پول‌دار دربیایید. مردهای پول‌دار خیلی راحت برای شما پول خرج می‌کنند حتی اگر بدونند که شش ماه بیش‌تر با شما نیستند. اما چرا باید همچین کاری کنند؟ مگه یه آدم هرچه‌قدر هم که پول‌دار باشه مریضه که پول‌اش رُ بریزه به پای کسی که شش ماه بیش‌تر باهاش نیست؟ چه کسی ممکنه همچین کاری بکنه؟ جواب روشنه. کسی که ملیاردی پول داره به احتمال زیاد پول‌اش رُ بدون زحمت و از راه دزدی به دست آورده و خیلی راحت می‌تونه دزدی خودش رُ ماه دیگه تکرار کنه و یه میلیارد دیگه هم به‌دست بیاره. برای همین اصلن براش مهم نیست که یه میلیارد بریزه به پای شما. فقط براش مهمه که شش ماه از زندگی‌اش لذت ببره.
ازتون می‌خوام موقع حرف زدن بیش‌تر فکر کنید. فکر کنید حرفی که می‌زنید از نظر منطقی درسته یا نه. البته فقط تا جایی به این کارتون ادامه بدید که باعث عصبی شدن دیگران نشه. چون من خیلی وقت‌ها باعث عصبی شدن دیگران شده‌ام و همین‌جا ازشون معذرت می‌خوام. ولی خب به‌تره که آدم اگر به‌خاطر عرف جامعه هم نمی‌تونه درست حرف بزنه دست‌کم خودش بدونه که داره غلط حرف می‌زنه. مثلن اگر صبح زود به یه نفر می‌گید سلام خسته نباشید! خودتون حداقل بدونید که دارید چرت می‌گید!
عبدالله بیا اینجا پسرم. عبدالله من دیگه پیر شدم. عبدالله چه خبر. عبدالله شنیدم که برادرت رُ هر روز کتک می‌زنی. عبدالله از امروز تو مرد این خونه هستی. خرید خونه با توئه. کمک به مادرت با توئه. عبدالله من دیگه نمی‌تونم برم مغازه. قیمت‌ها روی همه‌ی جنس‌ها نوشته شده. کبریت بیست تومنه. عبدالله مبادا کبریت‌ها رُ گرون‌تر بفروشی. عبدالله مبادا از مادرت بشنوم خواهرت رُ شلاق زدی. عبدالله مبادا نیمه‌شب بی‌خبر از همسایه‌ها به‌خواب بری. عبدالله مبادا عشق‌ات به دختر حاج مرتضی رُ فراموش کنی.
من یه راه تازه برای ارتباط با ارواح پیدا کردم. البته برای انجام این کار نیاز به تمرکز خیلی زیادی هست که خوشبختانه من دارم.
یه شب بابام ساعت یازده اومد خونه. گفت لباس بپوشید که بریم.
یه پیرمرد یه هفته‌اس که هرشب می‌آد به خواب‌ام. راحت‌ام نمی‌ذاره. دیدن چهره‌ی درهم‌اش کابوس شده برام! 
چند روزه یه سوالی دارم و اون اینه که آیا حیوانات هم مهمونی می‌رن؟ و اگر می‌رن چی‌کار می‌کنن توی مهمونی؟ آیا می‌خوابند؟ آیا غذا می‌خورند؟ دیروز سه تا گربه دیدم کنار دیوار خوابیده بودند. به‌شون گفتم ببخشید اینجا مهمونیه الان؟ راستی از کجا می‌شه فهمید حیوانات هم به مهمونی می‌رن یا نه؟ نشونه‌ی مهمونی‌ی حیوانات چیه؟ آیا چند تا پلنگ که درحال خوردن یک گورخر هستند در حال برگزاری یک مهمانی هستند؟ آیا به افتخار مهمان خود که از راه دوری آمده است یک گورخر شکار کرده‌اند؟
