گفت و گوی دو طلبه

- سلام
- سلام طلبه
- یه حدیث برات می‌گم
- بگو
- به امام گفتند چه می‌شد موی خود را رنگ می‌کردید فرمود: رنگ کردنِ مو آرایش است، اما ما در عزای پیامبر به سر می‌بریم - امام علی
- خب. نکته‌اش چیه؟
- هیچی. کـُـلـَـن نباید هیچ کاری مربوط به آرایشِ خودت انجام بدی، چون ما در عزای پیامبر هستیم
- نه. اون زمان عزادار بودند. عزا که همیشگی نیست
- پس چرا این جمله رُ به عنوان یک حدیث نقل می‌کنند؟
- برای این‌که بدونیم اگر زمانِ پیامبر زندگی می‌کردیم نباید موی‌مان را رنگ می‌کردیم بعد از وفاتِ ایشان
- خب ما که نمی‌تونیم زمانِ پیامبر زندگی کنیم. پیامبرِ دیگه‌ای هم که ظهور نخواهد کرد
- ببین... چرا داستان عاشورا برای ما نقل می‌شه؟ برای این‌که ما به خودمون نگاه کنیم ببینیم اگر اون موقع زنده بودیم به امام حسین کمک می‌کردیم یا نه. این حدیث هم برای این نقل می‌شه که ما به خودمون نگاه کنیم ببینیم اگر بعد از وفات پیامبر زندگی می‌کردیم موهامون رُ رنگ می‌کردیم یا نه. این که بدونیم یه کاری رُ در گذشته می‌کردیم یا نه خودش یک جور آزمونه که ممکنه ازش سربلند بیرون بیاییم یا مردود بشیم. انتخاب با خودمونه
- خب معلومه که ۹۹ درصد آدم‌ها می‌گن اگر زمان عاشورا بودند به حسین کمک می‌کردند. چون نتیجه‌اش رُ دارند می‌بینند. به هیچ وجه نمی‌شه وقتی نتیجه‌ی یک کار رُ می‌دونی براش توی گذشته تصمیم بگیری. این جور حدیث‌ها معمولن برای اینه که اگر موردِ مشابهی پیش اومد بدونیم چی‌کار کنیم. ولی در این مورد که مشابهی وجود نداره که! مثلن اگر خدای ناکرده رهبرمون بمیره، تو دیگه موهات رُ رنگ نمی‌کنی؟ این رنگ نکردن به ارزشی برمی‌گرده که یک نفر برای ما داره، و کسی هم با پیامبر قابل مقایسه نیست
- خب این‌که ما از نتیجه‌ی انتخاب‌مون آگاه هستیم و با این آگاهی در آزمون شرکت می‌کنیم سربلند بیرون اومدن از اون رُ به مراتب سخت‌تر می‌کنه. این که تو بدونی شمشیر کشیدن به روی حسین علیه السلام یا رنگ کردن مو در زمان وفاتِ پیامبر چه گناهِ بزرگیه و با این‌حال با شناختی که از خودت داری سرت رُ پایین بندازی و در کمال شرمندگی بگی، بله، شمشیر می‌کشیدم... اینه که تو رُ از این آزمون سربلند بیرون می‌آره. و گرنه رنگ نکردنِ مو که هنر نیست!