جهنمِ ایران

به نظر می‌رسه ما توی زندگی قبلی‌مون گناه بزرگی کرده‌ایم که حالا توی جهنمِ ایران در حال مجازات شدن‌ایم. اما خدا رو شکر که این جهنم ابدی نیست و فرصت جبران به ما داده شده؛ مردم دارند تلاش‌شون رو می‌کنند که این درد پایان پیدا کنه. خوب که فکر می‌کنم تعجب می‌کنم از کسانی که حرف از اصلاحات تدریجی می‌زنند و مردم رو به آرامش فرامی‌خوانند. تدریجی؟ مرگِ تدریجیِ مردم توی این چهل سال کافی نبوده؟ تدریجی همه‌مون شکنجه و نابود شده‌ایم. چه اصلاحاتی، چه کشکی. چهل سال جدایی از تمام دنیا، چهل سال پارازیت، چهل سال فشار روانی، چهل سال غذای آلوده، چهل سال آب آلوده، چهل سال استفاده‌ی نادرست از منابع، چهل سال خروج نخبگان از کشور و حکومت کثیف‌ترین آدم‌ها بر این سرزمین، این‌ها کافی نبوده؟ حالا تازه باید اصلاحات تدریجی رو آغاز کنیم؟! چهل سال گذشته و حالا وقتی هوای آلوده به مدت یک ماه در وضعیت قرمز قرار می‌گیره رییس محیط زیست می‌گه دعا کنید باد بیاد. بابا خفه شو دیگه...! خفه شید کثافت‌ها...! چهل سال مردم رو شکنجه دادید حالا تازه باید اصلاحات تدریجی رو شروع کنیم و از آشوب و ناامنی پرهیز کنیم؟ خفه شید گم شید برید توی قبرتون بابا دهن‌مون رو صاف کردید!

خدای من، زیباروی من، ما تنبیه شده‌ایم، کمک کن این درد پایان پیدا کنه