آبه اما...

» شاید باورتون نشه ولی من یکی از آنالیزورهای تیم ملی والیبال هستم. حالا این‌که چه‌طور شد پارسال به‌طور اتفاقی به جمعِ آنالیزورها دعوت شدم داستان‌اش درازه. یکی از سوال‌هایی که در مورد بازی‌ها از من پرسیده می‌شه اینه که چرا وقتی توی یه سِت، همه‌ی بازیکن‌های ایران سرویس‌های پرشی‌شون رُ به تور می‌زنند، باز هم توی ستِ بعدی سرویسِ پرشی می‌زنند؟
خب اجازه بدید بگم دلیل‌اش رُ به‌تون. من به دو دلیل چنین تصمیمی می‌گیرم. اول این‌که هربار که یک سرویسِ پرشی به تور می‌خوره، احتمالِ این‌که دفعه‌ی بعد به تور بخوره کم‌تر می‌شه. دوم این‌که تحلیلِ بازی‌های والیبال از [قضیه‌ی سائوسائو] پیروی می‌کنه. یعنی این‌که ما توی هر ست، علاوه بر این‌که بازیِ بچه‌های خودمون رُ تحلیل می‌کنیم، تحلیلِ تیمِ حریف رُ هم تحلیل می‌کنیم. مثلن وقتی همه‌ی سرویس‌های پرشیِ تیم‌مون به تور می‌خوره، اولین تحلیل اینه که از دستِ بعدی دیگه سرویس پرشی نزنیم. اما تحلیلِ دوم اینه که از دستِ بعد، تحلیل‌گرهای تیمِ حریف، بر اساسِ تحلیلی که انجام می‌دن پیش‌بینی می‌کنند که ما دیکه سرویسِ پرشی نمی‌زنیم، و برای دریافتِ سرویس‌های معمولی آرایش می‌گیرند. بنابراین ما برای این‌که این تحلیلِ حریف رُ به هم بزنیم، باز هم سرویسِ پرشی می‌زنیم.

» با بعضی تغییرهای کوچیک می‌شه اثرِ بعضی چیزها رُ خیلی بیش‌تر کرد. مثلن شعار تیم ملی والیبال ایران اینه:
آب هست، ولی کمه

به نظرِ من این شعار خوبه ولی اگر به‌صورتِ زیر تغییر داده بشه اثرش بیش‌تر می‌شه. نپرسید چرا اثرش بیش‌تر می‌شه. من به‌عنون یک تحلیل‌گر وقتی می‌گم می‌شه یعنی می‌شه:
آبه، ولی کم هست