تهرانی‌ها

تهرانی‌ها خیلی هوای هم‌دیگه رو دارند. یعنی اگر بفهمند یه نفر تهرانیه‌ها، رو سرشون حلوا حلوا می‌کنندش. برعکس با غریبه‌ها اصلن میونه‌ی خوبی ندارند. ما دفعه اولی که اومده بودیم تهران، به تـُـرکی از یه نفر آدرس پرسیدیم. طرف اصلن جواب‌مون رو نداد. انگار یه جورایی حتا ناراحت هم شده بود که ازش سوال پرسیدیم. ولی همین که شروع کردم با طرف دو کلمه تهرانی صحبت کردن و با لهجه‌ی تهرانی به‌ش گفتم که «آهای داداش! ما همشهری هستیم!» دیگه یارو از خود بی خود شد! همین که فهمید تهرانی هستیم قشنگ به‌مون آدرس داد، شب بردمون خونه‌شون به‌مون یه شام ِ حسابی داد. فرداش با هم رفتیم یه گشتی توی شهر زدیم. خیلی، خیلی خوب باهامون برخورد کرد. به‌مون می‌گفت از این به بعد هر وقت اومدید تهرون، قشنگ تهرانی حرف بزنید که بشناسیم‌ات. تهرانی اگر هوای تهرانی رو نداشته باشه هیچ‌کی به دادش نمی‌رسه!