كريسمس
باز هم كريسمس گذشت و من خواب موندم. ولي امسال نسبت به [پارسال] كمي پيشرفت كرده‌ام و دارم زودتر تبريك مي‌گم. (حالا كه خوب نگاه مي‌كنم مي‌بينم پارسال زودتر تبريك گفته بودم، امسال پسرفت داشتم)
كريسمس براي من و خيلي‌هاي ديگه يعني اسكروچ...!
يادتون هست؟ وقتي كه سكه‌هاي طلايي كه روي ميز براي شمردن چيده بود فرو مي‌ريخت، وقتي كارمندش كريسمس رو به‌ش تبريك مي‌گفت و در عوض سر كارمندش داد مي‌كشيد، وقتي كه توي برف‌ها راه مي‌رفت تا به خونه برسه، اون بچه‌اي كه يك پا نداشت، كابوس‌هايي كه مي‌ديد، ديوهايي كه بالاي سرش ايستادند، وقتي توي قبر انداختنش، و صبح كه توي برف‌ها راه مي‌رفت، پول‌هاش رو بين مردم تقسيم مي‌كرد و عيد رو به همه تبريك مي‌گفت. خيلي قشنگ بود! خيلي!
اعدام شد
يك راننده‌ي تريلي در صورتي كه اين توانايي رو داشته باشه كه در سرعت‌هاي بالا هوشياري خودش رو از دست نده، مي‌تونه بعد از چهار يا حداكثر پنج ماه آموزش، تبديل به خلبان يك هواپيماي شكاري بشه. در واقع خلبان شدن نه نياز به سواد درست حسابي داره، نه عقل درست حسابي، نه هوش خاصي و نه هر چيز ديگه‌اي كه ممكنه فكرش رو بكنيد. داشتن اين چيزهايي كه گفتم يك امتياز محسوب مي‌شه، اما لازم نيست.
يك مقدار تعجب كردم وقتي ديدم بعضي‌ها فكر كرده‌اند كه من مي‌خوام كركره‌ي اين‌جا رو پايين بكشم. فكر مي‌كنم سوء تفاهمي كه پيش اومده بيشتر به خاطر جمله‌هايي بود كه برداشت اشتباهي از اون‌ها كرده بوديد:
مي‌خوام يه كفش بخرم. ترجيحن كفشي كه توي سختي‌ها كم نياره و ديرتر پاره بشه. پيشنهاد شما چيه؟
"اين عصر و اين دوران جديد را بايد دوران امام خميني ناميد"
آدم‌ها مي‌ميرند اما فكرها نه. فكرها نمي‌ميرند، آنها زنده مي‌مانند اگر پيش از نابودي صاحبان‌شان، در جايي به ثبت رسيده باشند. همان‌طور كه افكار حافظ در ديوانش زنده ماند، افكار سعدي در نظم و نثرش، افكار بوعلي در نوشته‌هايش و افكار خدا هم، در قرآن.
نمي‌دانم چه كسي گفته است كشيدن سيگار آدم را آرام مي‌كند. نمي‌توان به راحتي نفس كشيد. گوشه‌ي پنجره را باز مي‌گذارم تا هواي اتاق كمي عوض شود. مردم خيلي چيزها را نمي‌دانند. گرماي اتاق خارج مي‌شود و جاي خود را به سرماي سومين روز زمستان مي‌دهد كه اين‌بار با برفي سنگين و زودتر از هميشه از راه رسيده است. شايد هم مي‌دانند، نمي‌دانم، من هيچ چيز نمي‌دانم. در باز مي‌شود و شيوا، با آن قامت نحيف و دوست داشتني، گوشه‌اي بي‌حركت مي‌ايستد و چشم در چشمانم مي‌دوزد. چشمانم مي‌سوزد. نگاهش سنگين است و توان ماندن در زير اين نگاه نه كاري آسان، نه كار من. سرم را تكان مي‌دهم و مي‌گويم نه، حالا نه. اين را كه مي‌گويم صورتش را برمي‌گرداند، لحظه‌اي مكث مي‌كند و بي هيچ حرفي از اتاق خارج مي‌شود. هيچ‌گاه تا به حال او را چنين نديده بودم. انگار كه خوابش برده بود، با چشماني باز! دوباره در باز مي‌شود و اين‌بار، باز هم اوست، شيواي من، با آن قامت نحيف، آن چشمان دوست داشتني. خودم را به سختي نگاه مي‌دارم. حس مي‌كنم كسي با دو دست گلويم را مي‌فشارد، گلويم درد مي‌گيرد. با عصبانيت دو پك ديگر به سيگار مي‌زنم و آن را به گوشه‌اي پرتاب مي‌كنم. حالا هواي اتاق عوض شده است و سرد. سرما را با تمام وجود احساس مي‌كنم. زندگي كردن بدون مادر، سخت‌تر از آن چيزيست كه فكرش را مي‌كردم؛ به خصوص براي دختري به آن كوچكي، با آن قامت نحيف، با آن چشمان دوست داشتني...
ف* = ف ي ل ت ر
- براي چي ريش گذاشتي؟
درسته كه روز تولد من يك روز نحسه و با عدد سيزده هم‌نشين، اما در اين روز قراره يك جشن بزرگ هم برگزار بشه. روزي كه من به دنيا اومدم روز مهميه. شايد در اين روز همه‌ي شما بميريد! كي مي‌دونه؟ بيچاره‌ها، دلم براتون مي‌سوزه!
چند سال پيش فرماندهي دو تا از به‌ترين ناوهاي جنگي ايران بر عهده‌ي من بود، سهند و سبلان. آن روزها هنوز جوان بودم و پرانرژي و به خاطر هوش سرشاري كه داشتم خيلي زود پله‌هاي ترقي را طي كرده و به مقام فرماندهي رسيده بودم. يك روز صبح هنگام گشت‌زني، يك ناو آمريكايي را در رادار مشاهده كرديم كه بيش از حد به مرز آبي ايران نزديك شده بود. به دستور من هر دو ناو تحت فرمانم به سمت ناوي كه بعدها فهميديم 'ساموئل رابرتز' نام داشت به حركت درآمدند. خيلي زود فرماندهي ناو آمريكايي با من تماس گرفت و گفت مواظب باشيد زياد به ناو ما نزديك نشويد. من آن روز آرامش خاصي داشتم و تنها چيزي كه در آن لحظات فكرم را به خود مشغول نكرده بود سخنان آن مرد آمريكايي بود. هميشه با خودم فكر مي‌كنم كه اين فقط نيروي ايمان بود كه آن‌طور ما را به سمت دشمن به حركت وا مي‌داشت. بيشتر كساني كه آن روز بر اثر انفجار كشته شدند توسط كوسه‌ها هم خورده شدند و به شهادت رسيدند. اما من، من هيچ وقت لياقت شهادت را نداشتم، هيچ وقت.
+ مثل اين‌كه قسمت عكس‌هاي بلاگر فيلتر شده. اگر كسي اين‌جا عكسي نمي‌بينه لطفن خبر بده تا عكس‌ها رو از اين به بعد يك جا ديگه بگذارم.
همه‌ي ما بر روي يك كره‌ي خاكي به اسم زمين زندگي مي‌كنيم. با طلوع خورشيد به همديگه صبح به خير مي‌گيم و شب هم شب به خير، اما همه‌ي اين‌ها به‌صورت كاملن موازي اتفاق مي‌افته. سعي مي‌كنم طوري توضيح بدم كه كاملن متوجه بشيد. ببينيد، ما هر دو بر روي زمين زندگي مي‌كنيم، اما جايي كه مثلن يك منطقه‌ي كوهستاني بر روي زمين ما انسان‌ها وجود داره ممكنه براي اون‌ها محل قرار گرفتن يك دشت وسيع يا يك بيابون باشه. مثلن اگر در مورد تهران بخواهيم صحبت كنيم، تقريبن تمام شمال تهران روي يك درياچه‌ي آب شيرين قرار داره و جنوب تهران هم منطقه‌ي سرسبزي هست كه در دامنه‌ي يك ناحيه‌ي كوهستاني قرار داره. اكثر ساكنين اين‌جا كشاورز و دام‌پرور هستند. خورشيد ما با خورشيد اون‌ها هيچ فرقي نداره. يكي هستند. تنها فرقي كه وجود داره اينه كه خورشيد دور زمين براي ما حدود دو برابر سريع‌تر از خورشيد دور زمين براي اون‌ها مي‌چرخه. گاهي اوقات ممكن هست كه اين‌جا براي ما ساعت 1 بعد از ظهر باشه و براي اون‌ها ساعت 7 صبح. اما درباره‌ي چگونگي ارتباط ما و اون‌ها. به نظر مي‌رسه اين موجودات در گذشته‌ي نه چندان دور نحوه‌ي ارتباط برقرار كردن با انسان‌ها رو ياد گرفته باشند. ولي فكر نمي‌كنم اين علم بين اون‌ها عموميت داشته باشه. شايد كمتر از پنج درصدشون قادر به انجام اين كار باشند. ولي خوب، همه‌شون از وجود ما انسان‌ها با خبر هستند. دفعه‌ي بعد در مورد سفرهايي كه به دنياي ما انجام مي‌دهند و برخي عوارض اين سفرها صحبت مي‌كنم.
