توی فارسی بعضی وقت‌ها می‌گیم «من یکی که» یا «من که». مثلن:
من که نفهمیدم این یارو چی گفت
من یکی که خیلی از این فیلم خوشم اومد
من یکی که دیگه نیستم
که ترجمه‌اش به انگلیسی می‌شه: «I for one»
چند تا نمونه:
I for one have no objection
من (یکی) که اعتراضی ندارم
I for one can't see any problem in that
من (یکی) که مشکلی نمی‌بینم
I for one cannot understand why someone should
من که نمی‌فهمم چرا یه نفر باید ...
یه جا نوشته بود بر اساس تحقیقاتی که انجام شده افرادی که مادرزاد نابینا هستند توی خواب هیچ تصویری نمی‌بینند (اما بو و مزه و صدا رُ درک می‌کنند)
خب این‌که چرا افرادِ نابینا در خواب تصویری نمی‌بینند می‌تونه دلایل مختلفی داشته باشه که تک‌تکِ اون‌ها رُ با هم بررسی و موشکافی می‌کنیم:
۱- همه‌ی خواب‌هایی که می‌بینیم ساخته‌ی ذهن‌مون هستند، و چون افرادی که مادرزاد نابینا هستند تا به‌حال هیچ تصویری ندیده‌اند، پس ذهن‌شون هم هیچ تصویری نمی‌تونه بسازه و توی خواب هیچ تصویری نمی‌بینند.
۲- افرادی که مادرزاد نابینا هستند اصلن نمی‌دونن تصویر چیه و دیدن یعنی چی. برای همین اگر ازشون در مورد این‌که آیا در خواب چیزی می‌بینند یا نه سوال بشه خب نمی‌تونن جواب بدن. یعنی ممکنه این‌ها توی خواب تصویرهای واضحی هم ببینند، ولی چون نمی‌دونن «دیدن» چیه، به ما هم نمی‌تونن بگن که آیا چیزی می‌بینند در خواب یا نه. این نکته ممکنه در مورد آدم‌هایی که حواس پنج‌گانه‌ی سالمی هم دارند درست باشه. یعنی ممکنه ما چیزهایی فراتر از حواسِ پنج‌گانه در خواب تجربه کنیم. ولی وقتی بیدار می‌شیم نمی‌تونیم این تجربه‌ها رُ توصیف کنیم چون درکِ درستی از اون‌ها نداریم.
۳- همه‌ی کورها دروغ‌گو هستند. یعنی می‌بینند ولی چون دروغ‌گوهای بالفطره هستند وانمود می‌کنند که چیزی نمی‌بینند و عصای سفید در دست می‌گیرند. کسانی که چشم ندارند هم واقعن جایی رُ نمی‌بینند. اما این دلیل نمی‌شه که بگیم دروغ‌گو نیستند. اون‌ها هم اگر با چشم‌های سالم به‌دنیا می‌اومدند دروغ می‌گفتند و عصای سفید دست‌شون می‌گرفتند. در واقه این‌جوری می‌شه گفت که هر کس کورِ مادرزاده دروغ‌گو هم هست اما هر کس که دروغ‌گو باشه الزامن نابینا نیست. این کورهایی هم که عینک سیاه به چشم‌هاشون می‌زنند در واقع چشم‌های ضعیفی دارند و برای این‌که به‌تر ببینند از عینک‌های طبی فوتوکرومیک استفاده می‌کنند که توی نور آفتاب سیاه می‌شه. خوبه که این‌جا اشاره‌ای هم بشه به رابطه‌ی ادبیات و دروغ. همون‌طور که می‌دونید پایه و اساسِ ادبیات رُ دروغ تشکیل می‌ده؛ چرا که ادبیات کاری جز پرداختن به افسانه‌های محلی نداره. پس، از اون‌جایی که ادبیات رابطه‌ی مستقیمی با دروغ داره، می‌شه گفت که آدم‌های دروغ‌گو آدم‌های باادبی هم هستند. و ترس‌ناک‌ترین آدم‌های روی کره‌ی زمین هم افرادِ نابینایی هستند که دکترای ادبیات دارند. نمی‌دونم چه‌طوری باید براتون این ترس رُ توضیح بدم، ولی واقعن ترسناکه که یه دروغ‌گوی بالفطره دکترای ادبیات بگیره. یه کم فکر کنید حتمن می‌فهمید چی می‌گم.
خب دیگه تحلیل‌های ما همین‌جا به پایان رسید. این دیگه به‌عهده‌ی خواننده‌ی هوشیاره که خودش داوری کنه و تحلیلی که بیش‌تر به واقعیت نزیکه رُ برگزینه. در پایان دوست دارم سخنی داشته باشم با پدر و مادرهایی که قصدِ بچه‌دار شدن ندارند. می‌خوام بگم که پدر مادرها واقعن از بچه‌دار شدن نترسند. بچه‌دار شدن واقعن ترس نداره! جدی می‌گم! دیگه ما که از سگ کم‌تر نیستیم. یه ماده سگ هم هفت هشت تا توله‌سگ می‌زاد. چرا؟ چون اولن اصلن به نتیجه‌ی کارش فکر نمی‌کنه. و دومن هم این‌که توکل‌اش به خداست. آن‌که دندان دهد؟ بگید. نان دهد. این از این. پس ترس نداشته باشید. اگر هم هیچ‌جوری نمی‌تونید به ترس‌تون غلبه کنید، سعی کنید یه دلیلی برای بچه‌دار شدن پیدا کنید. نمی‌دونم چه دلیلی، هر چی. فقط یه دلیلی پیدا کنید. راستیاتش من خودم هم اول‌اش از بچه‌دار شدن می‌ترسیدم. ولی به کمک یکی از دوستانِ روانپزشک که خیلی هم کارش خوبه و عضو هیئت علمیه و خیلی دیر به دیر هم وقت می‌ده، تونستم یه دلیلی پیدا کنم و بچه‌دار بشم. دلیلِ من این بود: من واقعن از این‌که یه نفر بعد از مرگ‌ام بشینه بالای قبرم و گریه کنه لذت می‌برم! خیلی خوبه واقعن! که یه نفر باشه بعد از رفتن برای آدم گریه کنه. درسته. می‌دونم که می‌گید آدم بعد از مرگ وجود نداره که بخواد از این گریه‌های یه نفرِ دیگه لذت ببره. آره. ولی همین الان هم که فکرش رُ می‌کنم و می‌بینم که کسی هست که روی سنگ قبرم بشینه و گریه کنه برام لذت بخشه!
در خبرها اومده بود که دادگاهی در مصر، برای حُسنی مبارک حبسِ ابد بریده. و مردم مصر هم در اعتراض به این حکم به خیابان‌ها ریخته، فریاد برآورده‌اند که خواهانِ اعدام ِ حُسنی هستند.
حالا من این‌جا عرضی دارم با خواهران و برادرانِ خودم در مصر. عزیزانِ من! ایهاالاخوَه! اگر قرار بود شما برای حُسنی حکم صادر کنید، پس دیگه چه نیازی به برگزاری دادگاه بود؟ اگر قرار باشه با هر حکمی که صادر می‌شه، عده‌ای اردوکشی کنند و خواسته‌های خودشون رُ در کفِ خیابون‌ها مطرح کنند که دیگه سنگ روی سنگ بند نمی‌شه! اگر امروز به خواسته‌ی شما تن داده بشه و حُسنی اعدام بشه، این بدعتی می‌شه که از این به بعد هر چیزی بر خلافِ میل شما بود اردوکشی کنید توی خیابون.
بذارید یه چیزی رُ راحت به‌تون بگم
این کاری که شما دارید می‌کنید چیزی جز هوچی‌گری و شارلاتانیزم فرهنگی نیست! فهمیدین؟
» یه نکته‌ی جالبی که وجود داره اینه که الان که نزدیک بیست و اندی سال از رحلت امام امت می‌گذره، اما هنوز که هنوزه، هر سال که تصویری از حرم مطهر این بزرگوار می‌بینم روی گلدسته‌ها و گنبدش داربست زده شده. آخه چرا؟ این ساخت و ساز تا کی باید ادامه داشته باشه؟ پس کی قراره صدای دل‌نشینِ اذان از گلدسته‌های حرم مطهر به گوش برسه؟ بسازیدش دیگه. چی کار می‌کنید؟
» توی تاکسی بودم، راننده از این پیرمردهایی بود که زندگی‌اش به ثباتِ نسبی رسیده و دیگه جز سلامتی از خدا چیزی نمی‌خواد. از کنار یکی از پل‌های در دست ساخت رد شدیم. پیرمرد با لهجه‌ی ترکی گفت: ماشالا! ببین عجب پل‌هایی می‌سازن! دم‌شون گرم! این ایرانی همونیه که قبل از انقلاب یه سوزن هم نمی‌تونست بسازه! حالا ببین چی‌کار داره می‌کنه!
به‌ش گفتم: خب الان هم نمی‌تونه سوزن بسازه. با حالتی شوکه و جوری که نزدیک بود بزنه روی ترمز برگشت و گفت: چی؟!
بله... حالا من نمی‌دونم توی ایران سوزن ساخته می‌شه یا نه. ولی فکر نکنم ساختن‌اش همچین کار راحتی هم باشه. نکته‌ی دوم این‌که تا جایی که من فهمیده‌ام این چیزها هیچ ربطی به هم ندارند. مثلن ایران ممکنه بطونه ماهواره بفرسته هوا، ولی خب یه پیکان هم نمی‌تونه تولید کنه. این‌ها هر دو حقیقت هستند و هیچ ربطی هم به هم ندارند. نمی‌شه گفت چون موشک هوا می‌کنیم پس سوزن هم باید بتونیم بسازیم. مثلن من وقتی سربازی می‌رفتم، یه بار یه نامه‌ای دیدم، توش نوشته بود لطفن از فشنگ‌های ایرانی توی اسلحه‌ها استفاده نشه چون همه‌ی اسلحه‌ها این‌جوری دارند به فنا می‌رن. یا خیلی چیزهای دیگه که می‌خواستم برای اون پیرمردِ وطن‌دوست هم توضیح بدم، ولی فرصت نبود و پیرمرد هم جز سلامتی از خدا چیزی نمی‌خواست!
» تازگی‌ها فرصت کرده‌ام و چند تا از شماره‌های مجله‌ی همشهری داستان رُ خونده‌ام. معمولن این‌جوریه که توی هر شماره چند تا داستان از نویسنده‌های خارجی داره و چند تا هم از نویسنده‌های ایرانی. کنارِ هم بودن داستان‌های ایرانی و خارجی این فرصت رُ به آدم می‌ده که یه مقایسه‌ای بین این دو داشته باشه. و تفاوتی که از این مقایسه حاصل می‌شه به نظر من خیلی زیاده. یعنی ممکنه من اگر یه داستان ایرانی بخونم اون داستان به‌نظرم قشنگ بیاد. ولی وقتی کنار یک داستان خارجی می‌ذارم‌اش تقریبن تفاوت‌شون از زمین تا آسمونه. البته به نظر من این‌جوری بوده! شاید هم من اشتباه می‌کنم و سلیقه‌ام مشکل داره. ولی اگر من اشتباه نکرده باشم، دلیل‌اش رُ باید در این موضوع جست‌وجو کرد که شاید ما ایرانی‌ها آدم‌های خلاقی بار نیومده‌ایم از اول. به هزاران دلیل.
» شاید این عبارت برای شما هم آشنا باشه: «خدا قهرش می‌آد!»
معمولن این‌جوری گفته می‌شه که خدا یکی‌ست و امکان نداره چند تا خدا وجود داشته باشه چون بالاخره اون خدایی که از بقیه قدرت‌مندتره یه دونه‌ست.
حالا من می‌خوام بگم که درسته که قدرت‌مندترین خدا یه دونه است، اما دلیل نمی‌شه که چندین خدا وجود نداشته باشه. ممکنه این‌جوری باشه که برای هر کره‌ای، یه خدا منسوب شده باشه. همون‌طور که هر خدایی برای بنده‌هاش پیامبر منسوب می‌کنه، خدای واحد هم برای کره‌هایی مسکونی‌اش خدای غیر واحد منسوب می‌کنه.
حالا وظیفه‌ی ما چیه؟ وظیفه‌ی ما اینه که اصراری نداشته باشیم که خدای واحد رُ بپرستیم. چون الان چه بخواهیم، چه نخواهیم، ممکنه یه خدای غیرواحد برای کره‌ی زمین در نظر گرفته شده باشه، که وظیفه‌ی ما هم پرستش همین خداست، نه خدایی که مقام بالاتری داره و واحده. خب ما اگر این خدا رُ نپرستیم، قهرش نمی‌گیره؟ می‌گیره دیگه. هر کی باشه قهرش می‌گیره.
» یه آدمی هست به نام گریگوری پرلمان. این آدم کیه؟
توی رشته‌ی ریاضی، هفت تا مسئله‌ی حل نشده وجود داره که برای حل کردنِ هر کدوم‌شون، یک میلیون دلار جازه‌ی نقدی گذاشته شده. برای یکی از این هفت مسئله، یک راه حل توسط آقای پرلمان (ریاضی‌دانِ روسی) مطرح شد که در سال ۲۰۰۶ به اثبات رسید. وقتی که در سال ۲۰۱۰ می‌خواستند به این آقا جایزه‌ی یک میلیون دلاری رُ اهدا کنند ایشون از پذیرفتنِ جایزه سر باز زد و در مورد علت این کار به خبرنگاران گفت: «من همه‌ی آن چه را که می‌خواهم، در اختیار دارم!»
