کیلومترِ پانزده

بیش‌ترِ تصادفای رانندگی توی ۱۵ کیلومتریِ مقصد رخ می‌ده. این مسئله چند تا دلیل داره. یکی این‌که راننده‌ها آخرهای مسیر خواب‌شون می‌آد، و با خودشون می‌گن ۱۵ کیلومتر که چیزی نیست، این ۱۵ کیلومتر رو هم با خواب‌آلودگی رانندگی می‌کنم تا برسم. یه دلیلِ دیگه‌اش اینه که بعضی‌ها عددِ ۱۵ رو که می‌بینن مغرور می‌شن، فکر می‌کنند دیگه تمومه و با خیال راحت می‌خوابن. ولی من روش‌ام یه کم فرق می‌کنه. من همیشه به سرنشینا می‌سپرم ۱۵ کیلومتریِ مقصد که رسیدیم از خواب بیدارم کنند. شکرِ خدا هیچ وقت هم حادثه‌ی بدی برامون پیش نیومده این‌جوری.

رازِ بربری

بربری یه خاصیتی داره نمی‌دونم چه‌جوری می‌پزنش که بعد از یه ساعت بیات می‌شه. اما رازِ بربری اینه که بعد از یه ساعت که بیات شد دوباره شروع می‌کنه به تازه شدن. اگر صبر داشته باشیم کمی که بگذره دوباره بربری تازه می‌شه. بیش‌ترِ مردمِ ما ولی صبرشون کمه. همین که بعد از یه ساعت می‌بینن بربری بیات شده از پنجره پرتش می‌کنن بیرون. یا اگر از این قدیمیا باشن که حرمت سرشون می‌شه بربری‌ها رو جمع می‌کنند و می‌اندازند توی سطل آشغال. بیش‌ترِ اینایی که سرشون توی آشغالاس هم دنبالِ بربریِ تازه می‌گردن، نه که از رازش خبر داشته باشند، نه، فقط نمی‌دونن چرا همه‌ی بربریای توی سطل آشغال تازه‌ان.

سیری

پیامبر در حدیثی می‌فرماید: «خوشا به حال کسانی که برای خدا گرسنه و تشنه شده‌اند. اینان در روز قیامت سیر می‌شوند.»

نمی‌دونم چرا ولی توی این حدیث از سیری به‌عنوانِ یک اتفاقِ خوب یاد شده جوری که وعده‌اش به روزه داران داده شده. حالا سوالِ من اینه، مگه سیری چیزِ خوبیه؟ همه‌ی ما شاید این تجربه رو داشته باشیم که وقتی سیر هستیم معمولن احساس بدی داریم. سنگین هستیم و اگر غذای خوشمزه‌ای ببینیم ازش بدمون می‌آد و رغبتی به خوردنش نشون نمی‌دیم. در واقع این‌جا فراموش شده که لذتِ اصلی در سیری نیست، در خوردن و سیر نشدنه! من اگر پیامبر بودم به پیروانم وعده‌ی بهتری می‌دادم: «خوشا به حال کسانی که برای خدا گرسنه و تشنه شده‌اند. اینان در روز قیامت هر چه بخورند سیر نمی‌شوند.»