سفید، گل‌های خندان، و چند داستان دیگر
- «مامان‌ام کو؟»
- دوست‌اش گفت: «این نیست؟» (و اشاره کرد به پیرمردی که کنارم ایستاده بود و ریش پروفسوری داشت)
- پسر: کی؟ این؟!
- دوست‌اش: آره
- پسر: نه این نیست (و دوباره به اطراف نگاه کرد)
- من: مامان‌ات چه شکلی بود؟
- پسر: سفید بود
وقتی گفت مامان‌ام سفید بود، بلافاصله یه نگاهی به پیرمردی که کنارم ایستاده بود کردم ببینم عکس‌العمل‌اش چیه، اما پیرمرد به افق خیره شده بود و کاری به این حرف‌ها نداشت. خواستم از پسرک چند تا سوال دیگه هم بپرسم، اما دیدم اسکوتر رو گذاشته روی دوش‌اش و داره به‌دنبال مادر سفیدپوست‌اش از پله‌های مدرسه بالا می‌ره.
پ.ن. سال ۸۸ در چنین شبی خوابم نبرد. تا صبح کابوس می‌دیدم و در کابوس‌ام نامِ احمدی‌نژاد از صندوق‌های رای بیرون اومده بود و صبح که با سر درد از خواب پا شدم این کابوس تعبیر شده بود. حالا هم دارم می‌رم بخوابم، امیدوارم تا صبح زیاد کابوس نبینم و آینده‌ی خوبی در انتظار گل‌های خندانِ این سرزمین باشه...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
خیلی ممنون که می‌خوای یه چیزی بگی، حتا اگر می‌خوای فحش هم بدی خیلی ممنون